notes from the expedition, part 3
“What do you mean, we’re waiting?”
“The roads are closed and we can’t go on. Truth be told, we might not be able to make it there today.”
Great. Not only did we cancel half of our tour last year and never made it to Colorado, but we’ll do the same thing again this year and cancel another concert from the “ID.Entity Tour” because of the fucking weather. They definitely won’t stop loving us. What a stupid idea it was, to go on tour of the US in winter. On the flip side, having cancelled half of “Riverside 20” in 2022, we did promise to go back across the pond as soon as possible so we have kept our word. But nobody could have anticipated such significant weather anomalies.
And so we’re waiting. Our next concert in the Fox Theatre in Boulder, Colorado, is supposed to start at 21:00. We’re 6 hours away and it’s already 13:00. After we left Salt Lake City in Utah, where we played quite a nice concert last night, the roads got completely blocked.
The schedule is usually as follows: we come to the club early in the morning. We enter the club around 12:00/13:00. By 16:00 guys will have finished setting up and then around 16:30-17:00 we do the soundcheck. Our special guest, The Cyberiam Duo, do the soundcheck after us. At 19:00 we let the audience in, at 20:00 The Cyberiam go on stage, and at 21:00 we start our set, which lasts up to two hours.
If all goes well and we hit the road now, we might get there at 19:00. A little delay and perhaps we’ll simply start slightly later than planned. But for now, the app showing road accessibility is flashing red. We’re still waiting.
***
Do you know what to do to attract more people to concerts promoting an album? You invite your colleagues to play with you. Best if they are from the same shelf. Times are tough and few bands can afford to tour individually. The best idea is to join forces with another band who are similar in popularity and off you go. People will always be happier to choose the “deluxe set”, that is a few bands for the price of one, than a single act. Metal bands are best at doing such package deals. When they go on tour, it’s not just two or three, but five bands at a time! Even in tiny venues for just 50 people.
I’m looking at progressive bands from the middle shelf who are touring now having recently released a new album – they obviously don’t tour on their own. Two, three bands together, then at the end of each set a photo for social media with the same crowd. Occasionally, the label will throw in a completely unknown opening act so that they can practise their stage presence for the future, and the wheels are turning.
With Riverside, we likely give the impression of being slightly arrogant when it comes to joining forces for tours.
Everywhere. Always. On. Our. Own.
Obviously, we have supporting acts, or, as they are now called, special guests (so that nobody feels like the worse one), but those guests are usually not very well known and go with us on the “chip in for the bus ride” basis or for “we just like each other” reason, and not to increase the turnout.
Since we toured with Dream Theater in 2007, we haven’t supported anybody bigger than us either (although we’d really like to as it’s always a great opportunity to get through to more listeners). Why? Because the artists we match stylistically don’t really need anyone to support them, and for those who might do, we are musically too different (too heavy or too mellow). Well, the solution would probably be to start playing something more on-trend, perhaps post-djent prog metal on 8-string guitars, and then we’d have no problem finding company for a tour.
But we felt like not being on-trend 
And so we’ve been touring on our own for some years now, slowly but surely increasing the number of people who want to see us live. We’re currently touring with two gentlemen from Chicago, The Cyberiam Duo. They’re really nice travel companions who are presenting on stage their vision of incredibly melodious prog rock in acoustic version. What they do suits us to a tee, and mind you, there’s nothing worse than a special guest who either manages to deafen your audience before you go on stage, or tires them out or bores them to death and when you finally come out, instead of welcoming smiles, you see faces pleading for help or for painkillers. We’ve had a few supports like that in our career but never again.
***
A few minutes later, our indomitable tour manager came up to us waiting outside the bus and told us to get going as she’d just checked the app and the roads were unblocked.
“Let’s get going. I’ve just checked the app and the roads are unblocked.”
That meant only one thing. If we make it to Boulder, our technical team will have to perform a miracle to set up everything at the speed of light. It is already clear that there will be a significant delay. But we will play!
I have already told you we are sleeping on the bus, haven’t I? There are 12 of us here. Up till now, moving around this huge country felt a bit like teleportation. We play the concert. We go to sleep. We wake up in the morning in a completely different place. Unfortunately, after the setback with Vancouver, we had to travel to Seattle during the day. Because snow and snowdrifts. We got there by the skin of our teeth. But we also experienced the so called being together for the whole day in a shaking tin. And today we’re going to sit on top of each other again. It may be only the third week of traveling together but that’s when you feel the distance you’ve travelled the most. You literally feel the intensity of the tour in your bones. Ironically, it’s not the playing on stage that’s tiring, but the time you spend on the sleeper bus.
“You’re getting older.”
“It’s not the years, it’s the miles I’ve travelled.”
It makes sense.
***
The concert in Boulder started at 22:00 sharp. Nobody complained. But we started to complain about the temperature.
Seriously. You can’t do the heating thing properly. Definitely not in the venues where we played. Seattle, Salt Lake City, Boulder – they were as cold as a dog shelter (as we say in Polish) or as fish department in Walmart. My voice started to recover a little, and I felt a bit stronger in general but the conditions backstage were a brutal reminder that I had clearly decided to play this game at the “hard” level. Literally. As if I’d chosen “Death March” level in Witcher III or the Survivor mode in The Last of Us. You want to get well as soon as possible but you can’t. Thank goodness for the kettle and toaster in our rider. At least it was possible to warm our hands somewhere. And the concerts, too. However “Hallmark” it will sound, the audience on this tour can quickly warm you up from the frozen solid state.
Day off tomorrow. We’re going to spend it in Omaha, the biggest city in Nebraska. They say it will be up to 16 degrees during the day. I think I’ll book a hotel to write down another part of the notes in peace. But most importantly, it will finally be a bit warmer!
Looking forward to it!
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.3
– Jak to czekamy?
– Drogi są zamknięte i nie możemy jeszcze ruszać. Szczerze mówiąc nie wiadomo, czy w ogóle uda nam się dzisiaj dojechać.
Pięknie. Nie dość, że rok temu odwołaliśmy połowę trasy i nie dotarliśmy do Colorado, to jeszcze i w tym roku im podziękujemy, odwołując kolejny koncert „ID.Entity Tour” z powodu pieprzonej pogody. Normalnie na pewno nie przestaną nas kochać. To chyba było jednak idiotyczne, żeby wybierać się na trasę po Stanach w zimę. Z drugiej strony, po odwołaniu połowy „Riverside 20” w 2022, obiecaliśmy, że wybierzemy się za ocean tak szybko jak tylko się da, więc w sumie słowa dotrzymaliśmy. Nikt jednak nie przypuszczał, że anomalie pogodowe będą aż tak duże.
Tak więc czekamy. Koncert w Fox Theater, w Boulder, w stanie Colorado, ma się odbyć dzisiaj o 21.00. Dzieli nas 6 godzin drogi, a już jest 13.00. Blokada dróg nastąpiła po opuszczeniu Salt Lake City, w stanie Utah, w którym zagraliśmy wczoraj całkiem sympatyczny koncert.
Schemat zwykle jest taki. Przyjeżdżamy pod klub nad ranem. Wejście do klubu mamy od 12:00/13:00. Do 16:00 chłopaki się rozstawiają, potem ok 16:30-17:00 gramy próbę. Po nas próbę gra nasz gość specjalny czyli The Cyberiam Duo. O 19:00 wpuszczamy wszystkich do klubu, o 20:00 koncert gra The Cyberiam, a o 21:00 na scenę wchodzimy my i gramy set, który trwa tak godzinę pięćdziesiąt do dwóch godzin.
Jeśli dobrze pójdzie i ruszymy za chwilę, i nic po drodze się nie wydarzy, może dobijemy na godzinę 19:00. Lekka obsuwa i może zagramy późniejszy koncert. Na razie jednak komunikaty w aplikacji o dostępności dróg palą się na czerwono. Wciąż czekamy.
***
Wiecie co się robi, żeby na koncerty promujące płytę przyszło więcej osób? Dobiera się kolegów. Najlepiej takich z równej półki. Czasy są trudne, więc tylko nieliczni mogą pozwolić sobie na koncertowanie w pojedynkę. Najlepiej jest łączyć siły z zespołem cieszącym się mniej więcej podobną popularnością i jazda. Ludzie zawsze chętniej wybiorą „zestaw deluxe”, czyli kilka zespołów w jednej cenie, niż jakiś samotny biały żagiel. Najbardziej wyspecjalizowali się w takich pakietach metalowcy. Ci to już jak zaczną koncertować, to nie w dwa czy trzy, ale w pięć zespołów! I to nawet w klubach dla 50 osób.
Patrzę tu sobie po progresywnych znajomych ze średniej półki, którzy są teraz w trasie i wydali płytę – no oczywiście, że nie koncertują sami. Jadą w dwa, trzy zespoły, potem każdy z nich na koniec koncertu robi sobie fotkę z tym samym tłumem i jest szczęście w socjalach. Czasem wytwórnia podrzuci jeszcze jakiś dodatek w postaci nikomu nie znanego kogoś, żeby się wyrabiał na przyszłość i kariera się kręci.
Z Riverside jest tak, że w tym temacie sprawiamy wrażenie lekko aroganckich.
Zawsze. Wszędzie. Sami.
Oczywiście gramy z supportami, czy jak to się teraz ładnie mówi – gośćmi specjalnymi (żeby się nikt nie poczuł gorszy), ale z reguły Ci goście są mało znani i jeżdżą z nami bardziej na zasadzie „dołóżmy się do busa” lub “bo się po prostu lubimy”, a nie żeby zwiększać ilość publiki.
Od trasy z Dream Theater w 2007 roku, nie supportowaliśmy też żadnego innego większego zespołu (chociaż bardzo byśmy chcieli, bo jest to szansa na zdobycie większej publiczności). Dlaczego? Bo artyści do których pasujemy muzycznie zasadniczo supportów nie potrzebują, a do innych zwyczajnie nie pasujemy stylistycznie my (albo za mocni, albo za delikatni). Cóż, pewnie wystarczyłoby przerzucić się na jakiś modny teraz post-djent prog metal i ośmiostrunowe gitary, to nie byłoby problemu ze znalezieniem kompana.
Zachciało nam się jednak nie być w modzie
No więc jeździmy sobie od iluśtam lat, grając te własne trasy i zwiększając systematycznie metodą kropelkową ilość chętnych, którzy chcę nas zobaczyć. Aktualnie koncertujemy z dwoma dżentelmenami z Chicago – The Cyberiam Duo. Niezwykle sympatycznymi towarzyszami podróży, którzy podczas tej trasy prezentują swoją wizję niezwykle melodyjnego prog rocka z wersji akustycznej. Bardzo dobrze nam to pasuje, bo chyba nie ma nic gorszego niż gość specjalny, który zanim wyjdziesz na scenę albo pozbawi Twoją publiczność słuchu, albo zmęczy lub znudzi tak okrutnie, że zamiast uśmiechów na Twój widok widzisz w jej oczach tylko błaganie o pomoc lub prośbę o leki przeciwbólowe. Popełniliśmy w naszej karierze kilka takich supportów, więcej tego nie zrobimy.
***
Parę minut po trzynastej nasza niezłomna tour manager podeszła do nas stojących niedaleko busa i powiedziała, że możemy się zbierać, bo właśnie sprawdziła aplikacje i drogi są już odblokowane.
– Możecie się zbierać. Właśnie sprawdziłam aplikacje i drogi są już odblokowane.
To oznaczało tylko jedno. Jeśli dojedziemy do Boulder, to nasza ekipa techniczna będzie musiała dokonać cudu, żeby rozstawić się z prędkością światła. No i już wiadomo było to, że koncert zagramy trochę później. Ale zagramy!
Mówiłem Wam już, że śpimy w nightlinerze, prawda? Jest nas w sumie 12 osób. Do tej pory przemieszczanie się po tym wielkim kraju odbywało się trochę na zasadzie teleportacji. Grasz koncert. Idziesz spać. Budzisz się nad ranem w innym już miejscu. Niestety po wpadce z Vancouver musieliśmy do Seattle jechać w ciągu dnia. Bo śniegi i zaspy. Cudem się udało. Ale doświadczyliśmy już tzw. wspólnego bycia razem przez cały dzień w trzęsącej się puszce. Teraz znowu nas czeka siedzenie sobie na karku. To wprawdzie dopiero trzeci tydzień naszej wspólnej podróży, ale wtedy też najbardziej odczuwa się te przejechane kilometry. Dosłownie czujesz na sobie intensywność trasy. Paradoksalnie to nie same koncerty są męczące, ale ilość czasu spędzonego w nightlinerze.
– Starzejesz się
– To nie lata, to przebyte kilometry.
Ma to sens
***
Koncert w Boulder odbył się punktualnie o 22:00. Nikt z obecnych nie narzekał. Za to my zaczęliśmy powoli narzekać na temperaturę.
No nie umieją koledzy w ogrzewanie. A na pewno nie w klubach, w których graliśmy. I w Seattle, i w Salt Lake City i w Boulder zimno było jak w psiarni, albo jeszcze gorzej – w dziale rybnym Wallmartu. Mój głos zaczął powoli dochodzić do siebie, czułem, że wracają mi też siły witalne, ale warunki panujące na backstage’u były niczym przypomnienie, że w tę grę zdecydowałem się jednak grać na poziomie „hard”. Dosłownie. To tak jakbym wybrał w Wiedźminie III poziom „Droga ku zagładzie”, albo tryb „Przetrwanie” w The Last of Us. Chcesz wyzdrowieć jak najszybciej, ale nie możesz. Bogu dzięki w Riderze mieliśmy czajnik z ciepłą wodą i toster. Można było przynajmniej ogrzać gdzieś ręce. No i same koncerty. Jakkolwiek „hallmarkowo” to nie zabrzmi, to jednak publiczność na tej trasie potrafi rozgrzać niejedno solidne przemarznięcie.
Jutro „day off”. Spędzimy go w największym mieście stanu Nebrasca, Omaha. W ciagu dnia ma być nawet 16 stopni. Chyba wezmę sobie hotel, żeby w spokoju napisać kolejną część notatek. Najważniejsze jest jednak to, że w końcu będzie trochę cieplej!
Czekam!