„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.6

Jednej rzeczy nie jestem w stanie tutaj zrozumieć. Zamiłowania do zimnej wody w restauracjach i… do klimatyzacji. Znacie te obrazki, kiedy pies wystawia swój pysk przez szybę jadącego samochodu i strumień powietrza, nie dość, że prawie wyrywa mu język, to jeszcze odkrywa wszystkie fałdy wokół szczęki? Tak Amerykanie mają tu wszędzie odkręcona klimę. Wsiadasz do Ubera, i bez względu na temperaturę za oknem, klimatyzacja wieje Ci w twarz, jakby ktoś zamienił miejscami rurę starego odkurzacza i Ci do twarzy przystawił. Albo, zaczynasz trasę, wsiadasz do nightlinera, wbijasz się do koja i już za chwilę rozglądasz za gafrem, żeby pozaklejać wszystkie dziury wokół głowy, bo strumienie powietrza tną w ciebie niczym bicze wodne w aquaparku.

No właśnie, a propos wody. Dlaczego ta woda jest zawsze taka lodowata? I dlaczego zawsze jest z pieprzonym lodem? I dlaczego jeśli jest lód, to kostek lodu jest tyle, że człowiek marznie na sam ich widok? Nie wiem i nigdy tego tutejszego zamiłowania do lodowatych napojów nie zrozumiem. Tak samo jak nie zrozumiem wypełniania tzw. coollerów największą możliwą ilością lodu, żeby puszki miały odpowiednią temperaturę. Ja wiem, że piwo lub cola muszą być zimne, ale czy naprawdę muszą być najzimniejsze ze wszystkich najzimniejszych piw i col na świecie? Czy tu, przepraszam bardzo, panują jakieś zawody w najzimniejszych piwach i colach? Że bierzesz puszkę do ręki i tak mniej więcej w ciągu kilku sekund, niczym za dotknięciem Sub-Zero, masz rękę po łokieć oszronioną?

Oczywiście część naszej ekipy technicznej tylko czeka, aż lodóweczka na napoje gazowane w naszym busie wypełni się po brzegi lodem. Patrzę więc tylko, jak z sykiem strzelają im te aluminiowe zawleczki, i jak leją sobie w gardła ciekły azot zwany sodą. Wzdrygam się i na sam widok z miejsca dostaję mentalnego zapalenia krtani. Zamiłowanie do bardzo zimnych napojów jest i zawsze będzie dla mnie absolutnie niezrozumiałe. Nawet jeśli na zewnątrz budynków podgrzana do granic możliwości planeta będzie palić ludzi żywcem, co pewnie będzie głównym tłumaczeniem, nigdy nie zrozumiem tego przesadnie zimnego kontrastu wewnątrz budynków i stojących w nich lodówkach. No chyba, że to ma być jakiś sposób na zachowanie równowagi w przyrodzie. Wewnątrz ma być tak samo zimno jak na zewnątrz gorąco. Kto wie. Sęk w tym, że akurat na tej trasie na zewnątrz szaleństw z dodatnią temperaturą raczej nie ma, ale wewnątrz z tą ujemną nic się raczej nie zmieniło.

***

No więc patrzę na tę swoją oszronioną rękę i mówię:

– Nie ma trochę cieplejszej wody?

W odpowiedzi dostaję uśmiech i rozłożone ręce.

Tak tak. Temperatura tyczy się również zwykłej wody w plastikowych butelkach. W klubach mają tylko taką trzymaną w zamrażarkach. Pewnie w tych samych zamrażarkach trzymają zwłoki tych, którzy protestowali przeciwko zimnym napojom.

Odkręcam korek plastikowej butelki, wlewam trochę wody do czajnika (na szczęście w riderze mamy czajnik z gorącą wodą i ten zawsze jest obecny na backstage’u), podgrzewam i wlewam z powrotem do butelki. Woda nie jest ciepła, ale nie jest też lodowata. Z czymś takim mogę iść na scenę. Biorę dwie. Jedną zawsze stawiam przy statywie, drugą na podeście perkusyjnym.

Zaczynamy od „Addicted”. Potem „Panic Room”. Potem „Landmine Blast”, potem „Big Tech Brother”. Nie mam kiedy się tej cholernej wody napić. Mój nauczyciel śpiewu powiedział mi kiedyś, że podczas koncertu powinienem wypić przynajmniej litr. A najlepiej 1,5 litra. I mam nie odchrząkiwać – bo podrażniam wtedy struny głosowe – tylko popijać. No ale kiedy mam to robić, jak prawie wszystkie utwory Riverside zaczynają się od pieprzonego basu albo wokalu? Na „Egoist Hedonist” w secie czekam jak na zbawienie. Mogę się nawet wtedy bez pośpiechu dobrze nastroić.

***

Piąty tydzień trasy, aktualnie na wschodnim wybrzeżu, był całkiem udany. W Bostonie wprawdzie lało jak z cebra, ale nie przeszkodziło mi to w zwiedzeniu okolicy i kupieniu kolejnej kartki. Zaliczyliśmy też tzw. Boston Cream (to tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału) oraz kolejny udany koncert. Publiczność coraz bardziej wyrabia się w tzw. „Silent Scream”. Nie chce spoilerować naszych koncertów, ale jest to z pewnością mocny punkt naszej tegorocznej setlisty.

W Nowym Jorku podczas day offu zjedliśmy śniadanie w miejscu z widokiem na Manhattan, potem trafiliśmy do jego serca, popatrzyliśmy w górę, porobiliśmy „wow”, zaliczyliśmy klasycznego nowojorskiego hot-doga, klasycznego nienowojorskiego burgera, a na deser… sernik (to też tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału). Oczywiście też klasyczny i nowojorski. Dokładnie z niejakiego „Junior’s”.

Na drugi dzień był tzw. „drop and go” (czyli autobus podjeżdża pod klub, my się szybciutko wypakowujemy, po czym kierowca macha nam i ucieka poganiany zablokowanymi i trąbiącymi z tyłu pojazdami, gdzieś hen hen na wolny od nowojorskiego zgiełku parking), skazani więc byliśmy tylko na siedzenie w ciasnym do granic nieprzyzwoitości green roomie. Klub, w którym graliśmy okazał się być na Brodway’u, zrobiłem więc przy okazji zakupy w sklepie Hamiltona – którego z córką jesteśmy fanami – oraz kupiłem kartkę w wersji 3D (W końcu jestem w Nowy Jorku, więc kartka musi być wyjątkowa). Pochodziliśmy też z Michałem po Central Parku dochodząc do mozaiki Lennona. Wieczorem naturalnie zagraliśmy koncert, po koncercie przybyliśmy piątkę z Adamem Holtzmanem i jego uroczą żoną Jane, którzy uraczyli nas swoją obecnością. A opuszczając nocą Manhattan i żegnając mieniący się wszystkimi możliwymi kolorami Times Square, obiecaliśmy sobie, że przy następnej okazji, nie będziemy się tak stresować tym, że w niektórych nowojorskich klubach traktuję Cię jakbyś był tylko kolejnym stand-uperem, któremu zasadniczo wystarcza tylko jeden mikrofon i jedno punktowe światło na scenę.

W Filadelfii pozwiedzaliśmy z Maćkiem miasto robiąc rekord krokowy. Na schodach Rocky’ego byłem już w ubiegłym roku, więc to miejsce sobie akurat darowaliśmy, ale sporą część amerykańskiej historii udało się ogarnąć wzrokowo. W Pittsburghu (który jak się okazało bardzo się z Filadelfią nie lubi, co otworzyło mi drogę do kilku żartów) dopadł mnie kryzys i jeden z tych nieprzyjemnych ataków na scenie, które odbywają się tylko w zamkniętym ciele, a w Waszyngtonie DC nie omieszkaliśmy oczywiście pooglądać przed koncertem wszystkich najważniejszych budowli, które do tej pory kojarzyłem jedynie z gry Fallout 3 (Otóż okazało się, że „Washington Monument” jednak nie został zniszczony przez wojnę nuklearną) i wielu popularnych filmów („That’s all I have to say, about that ”[Vietnam]). Wieczorny koncert zagraliśmy zaś w klubie tak bardzo w światła nie wyposażonym, że po raz pierwszy w swojej skromnej karierze, miałem wrażenie, że śpiewam do jakiejś mrocznej otchłani, która wydaje z siebie dźwięki połkniętych przed chwilą fanów. I kiedy tradycyjnie zapytałem ile osób widzi Riverside po raz pierwszy, z przerażeniem zdałem sobie sprawę, że podczas tego koncertu, to ja będę tym, który po raz pierwszy nie zobaczy swojej publiczności.

Zwykły paradoks, czy kolejna próba równowagi?

***

Będę tęsknił za naszą ekipą. Jeszcze Wam o niej opowiem w ostatnim amerykańskim odcinku. Na razie tylko nadmienię, że naprawdę się tu wszyscy polubiliśmy. I fakt, że spędzaliśmy tyle dni i kilometrów razem w jednej wąskiej przestrzeni, absolutnie nikomu tu nie wadził. Czujemy jednak, że zbliża się tzw. potrzeba odpoczynku. Od tych wiecznie drgających łóżek, od klubowych schematów, od parkingów, hoteli i shower roomów oraz – co by jednak nie mówić – od dosyć specyficznej kuchni. No i dobrze byłoby też dla odmiany popatrzeć w końcu na trochę inne twarze. Np. członków naszych rodzin

Przed nami ostatni koncert. W Carrboro, w p Karolinie. Właśnie przyjechaliśmy pod klub. Muszę pamiętać, żeby na koniec koncertu podziękować ładnie całej ekipie. Gdzie są te małe żółte karteczki, to sobie zaraz ponaklejam w kilku miejscach.

Nie zapomnieć podziękować całej ekipie.

Nie zapomnieć podziękować całej.

Nie zapomnieć podziękować.

Nie zapomnieć.

Nie.