notes from the expedition, part 6
If there’s one thing that I can’t understand here is the love of cold water in restaurants. And air-con. Are you familiar with images of dogs sticking their heads through the windows of moving cars when the stream of air almost pulls their tongues out and moves away all the skin folds around their jaws, exposing their gums? That’s how air-con works here. You take an Uber and no matter the temperature outside, the air-con blows straight into your face as if someone directed a leaf-blower at you. Or you start a tour – you get into the sleeper bus, make yourself comfortable in your bunk and a moment later you start looking around for gaffer tape to block all the holes around your head because streams of air cut you like water jets in an aquapark.
Speaking of water: why does is it always have to be so cold here? Why is it always served with the damn ice? And why are there so many ice cubes in the jug that you freeze at the mere sight of it? I don’t know and I don’t think I will ever understand this love of ice cold drinks. Just like I won’t understand filling all the coolers with as much ice as would fit inside so all cans are properly chilled. I know that a beer or a coke have to be cold but do they have to be the coldest of all the cold beers and cokes in the world? I’m sorry, but are you taking part in some sort of a competition for the coldest beers and cokes? You take a can in your hand and if your arm is covered up in frost as far as your elbow in a few seconds, as if you were touched by Sub-Zero, you win?
Naturally, some of our tech crew are just waiting for our drinks fridge on the bus to be filled with ice to the brim. And I’m just watching as the can tabs pop with a hiss and the liquid nitrogen, aka soda, goes down their throats. I shudder and immediately come down with a mental laryngitis. This fondness for very cold drinks is and will always be utterly incomprehensible for me. I will never understand the overly cold contrast of the indoors and the fridges, even when the planet heats up even more and starts to burn people alive (which is probably going to be the main excuse then). Unless it’s some sort of a method for maintaining balance in nature: it has to be as cold inside as it’s hot outside. Who knows. The point is, at this tour, the temperatures outside are nowhere near crazy hot but the inside remains as freezing as ever.
***
And so I’m looking at the frost climbing up my arm and I say, “Do you not have slightly warmer water please?”. In reply, I get a smile and a shrug.
Yes, the temperature applies also to regular water in plastic bottles. In clubs, it’s always stored in freezers. Possibly the same freezers in which they keep bodies of those who protested against cold drinks.
I unscrew the plastic bottle, pour a little into a kettle (fortunately, we have a kettle with hot water in our rider so it’s always there for us), I heat it up and pour it back into the bottle. The water is not warm, but it’s not icy cold either. I can take it to the stage. I take two bottles. One is always near the mic stand, the other on the drum platform.
We start from “Addicted”. Then “Panic Room”. Then “Landmine Blast, followed by “Big Tech Brother”. I have no time to drink that damn water. My singing teacher once told me that during a live performance I should drink at least a litre of water. Better yet, 1.5l. And I shouldn’t clear my throat as it irritates the vocal cords. Just drink. Well, but how am I supposed to do that if almost all Riverside songs start from the damn bass or vocals? I longingly wait for “Egoist Hedonist”. That’s when I can take time to tune in properly.
***
The fifth week of the tour, currently on the East Coast, was quite successful. Although it was pouring down in Boston, it didn’t stop me from walking around the neighbourhood and buying another card. We also ticked “Boston Cream” off our list (obviously in keeping with my sugar detox, which I wrote about at length in my previous chapter) as well as another successful concert. The audiences get better and better at the so called “Silent Scream”. I don’t want to spoiler our live shows but it’s definitely a strong point of our setlist this year.
On our day off in New York, we had breakfast with a view of Manhattan, and then got to the heart of it, looked up, said “wow” a few times, ate a classic New York hot dog and a classic non-New York burger, followed by… a cheesecake (that’s also in keeping with my sugar detox, which I wrote about at length in my previous chapter). A classic New York cheesecake. From Junior’s, of course.
The next day we had the so-called “drop and go” (the bus drives up to the club, we unpack as fast as we can, then the driver waves goodbye and drives off, rushed by the honking cars he’d blocked, to a distant carpark, far away from the NYC noise), so we were stuck in the tiniest green room. It turned out that the club where we played was on Broadway so I took the opportunity to shop at the Hamilton store (my daughter and I are fans) and managed to buy a 3D postcard (after all, I am in New York so the card has to be special). We also wandered in Central Park with Michał (up to the Lennon mosaic). In the evening, we played our concert, after which we high-fived Adam Holtzman and met his lovely wife, Jane, as they honoured us with their presence. When we were leaving Manhattan at night and saying goodbye to Times Square shimmering with all the possible colours, we promised ourselves that next time we will try and not be stressed by the fact that some New York clubs treat you like another standup comedian who basically needs one microphone and one spotlight on stage.
In Philadelphia, we went sightseeing with Maciek, breaking our personal bests in totals for steps. I had been to Rocky Steps last year so we skipped it this time but we managed to look at a big part of American history. In Pittsburgh (where, as it turned out, they don’t like each other with Philadelphia, which opened the way to a few jokes), I had a crisis and one of those unpleasant attacks on stage, which are imperceptible on the outside. And in Washington DC we spent some time checking out all the most important places which I had known only from playing Fallout 3 (the Washington Monument was not destroyed in a nuclear war, who knew?) and many popular films (“That’s all I have to say about that [Vietnam]”). The concert in the evening was at a club so scantily lit that for the first time in my career I had the impression that I was singing to some kind of a dark abyss, from which you could hear voices of fans it had just swallowed. And when I asked, as I always do, how many people saw Riverside for the first time, I had the frightful realisation that during that concert I would be the one who would not see the audience.
Just a paradox or another attempt at maintaining balance?
***
I will miss our crew. I will tell you more about them in the last American part of the notes. For now, let me just say that we all really took to each other. And the fact that we have spent so many days and travelled so many miles together in one narrow space was absolutely not a problem for anyone. But we do feel that we need some rest. From the constantly vibrating beds, from club schedules, car parks, hotels, shower rooms and, however nicely you’d like to put it, from the specific tour cuisine. It would simply be nice to look at some other faces for a change, like the faces of our family members for example 
Tonight we’re playing our last concert, in Carrboro in North Carolina. We have just pulled up outside the club. I have to remember to say thanks to the whole crew at the end of the show. Where are the small yellow notes so I can stick them in a few places.
Do not forget to thank the whole crew.
Do not forget to thank the whole.
Do not forget to thank.
Do not forget.
Do not.
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.6
Jednej rzeczy nie jestem w stanie tutaj zrozumieć. Zamiłowania do zimnej wody w restauracjach i… do klimatyzacji. Znacie te obrazki, kiedy pies wystawia swój pysk przez szybę jadącego samochodu i strumień powietrza, nie dość, że prawie wyrywa mu język, to jeszcze odkrywa wszystkie fałdy wokół szczęki? Tak Amerykanie mają tu wszędzie odkręcona klimę. Wsiadasz do Ubera, i bez względu na temperaturę za oknem, klimatyzacja wieje Ci w twarz, jakby ktoś zamienił miejscami rurę starego odkurzacza i Ci do twarzy przystawił. Albo, zaczynasz trasę, wsiadasz do nightlinera, wbijasz się do koja i już za chwilę rozglądasz za gafrem, żeby pozaklejać wszystkie dziury wokół głowy, bo strumienie powietrza tną w ciebie niczym bicze wodne w aquaparku.
No właśnie, a propos wody. Dlaczego ta woda jest zawsze taka lodowata? I dlaczego zawsze jest z pieprzonym lodem? I dlaczego jeśli jest lód, to kostek lodu jest tyle, że człowiek marznie na sam ich widok? Nie wiem i nigdy tego tutejszego zamiłowania do lodowatych napojów nie zrozumiem. Tak samo jak nie zrozumiem wypełniania tzw. coollerów największą możliwą ilością lodu, żeby puszki miały odpowiednią temperaturę. Ja wiem, że piwo lub cola muszą być zimne, ale czy naprawdę muszą być najzimniejsze ze wszystkich najzimniejszych piw i col na świecie? Czy tu, przepraszam bardzo, panują jakieś zawody w najzimniejszych piwach i colach? Że bierzesz puszkę do ręki i tak mniej więcej w ciągu kilku sekund, niczym za dotknięciem Sub-Zero, masz rękę po łokieć oszronioną?
Oczywiście część naszej ekipy technicznej tylko czeka, aż lodóweczka na napoje gazowane w naszym busie wypełni się po brzegi lodem. Patrzę więc tylko, jak z sykiem strzelają im te aluminiowe zawleczki, i jak leją sobie w gardła ciekły azot zwany sodą. Wzdrygam się i na sam widok z miejsca dostaję mentalnego zapalenia krtani. Zamiłowanie do bardzo zimnych napojów jest i zawsze będzie dla mnie absolutnie niezrozumiałe. Nawet jeśli na zewnątrz budynków podgrzana do granic możliwości planeta będzie palić ludzi żywcem, co pewnie będzie głównym tłumaczeniem, nigdy nie zrozumiem tego przesadnie zimnego kontrastu wewnątrz budynków i stojących w nich lodówkach. No chyba, że to ma być jakiś sposób na zachowanie równowagi w przyrodzie. Wewnątrz ma być tak samo zimno jak na zewnątrz gorąco. Kto wie. Sęk w tym, że akurat na tej trasie na zewnątrz szaleństw z dodatnią temperaturą raczej nie ma, ale wewnątrz z tą ujemną nic się raczej nie zmieniło.
***
No więc patrzę na tę swoją oszronioną rękę i mówię:
– Nie ma trochę cieplejszej wody?
W odpowiedzi dostaję uśmiech i rozłożone ręce.
Tak tak. Temperatura tyczy się również zwykłej wody w plastikowych butelkach. W klubach mają tylko taką trzymaną w zamrażarkach. Pewnie w tych samych zamrażarkach trzymają zwłoki tych, którzy protestowali przeciwko zimnym napojom.
Odkręcam korek plastikowej butelki, wlewam trochę wody do czajnika (na szczęście w riderze mamy czajnik z gorącą wodą i ten zawsze jest obecny na backstage’u), podgrzewam i wlewam z powrotem do butelki. Woda nie jest ciepła, ale nie jest też lodowata. Z czymś takim mogę iść na scenę. Biorę dwie. Jedną zawsze stawiam przy statywie, drugą na podeście perkusyjnym.
Zaczynamy od „Addicted”. Potem „Panic Room”. Potem „Landmine Blast”, potem „Big Tech Brother”. Nie mam kiedy się tej cholernej wody napić. Mój nauczyciel śpiewu powiedział mi kiedyś, że podczas koncertu powinienem wypić przynajmniej litr. A najlepiej 1,5 litra. I mam nie odchrząkiwać – bo podrażniam wtedy struny głosowe – tylko popijać. No ale kiedy mam to robić, jak prawie wszystkie utwory Riverside zaczynają się od pieprzonego basu albo wokalu? Na „Egoist Hedonist” w secie czekam jak na zbawienie. Mogę się nawet wtedy bez pośpiechu dobrze nastroić.
***
Piąty tydzień trasy, aktualnie na wschodnim wybrzeżu, był całkiem udany. W Bostonie wprawdzie lało jak z cebra, ale nie przeszkodziło mi to w zwiedzeniu okolicy i kupieniu kolejnej kartki. Zaliczyliśmy też tzw. Boston Cream (to tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału) oraz kolejny udany koncert. Publiczność coraz bardziej wyrabia się w tzw. „Silent Scream”. Nie chce spoilerować naszych koncertów, ale jest to z pewnością mocny punkt naszej tegorocznej setlisty.
W Nowym Jorku podczas day offu zjedliśmy śniadanie w miejscu z widokiem na Manhattan, potem trafiliśmy do jego serca, popatrzyliśmy w górę, porobiliśmy „wow”, zaliczyliśmy klasycznego nowojorskiego hot-doga, klasycznego nienowojorskiego burgera, a na deser… sernik (to też tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału). Oczywiście też klasyczny i nowojorski. Dokładnie z niejakiego „Junior’s”.
Na drugi dzień był tzw. „drop and go” (czyli autobus podjeżdża pod klub, my się szybciutko wypakowujemy, po czym kierowca macha nam i ucieka poganiany zablokowanymi i trąbiącymi z tyłu pojazdami, gdzieś hen hen na wolny od nowojorskiego zgiełku parking), skazani więc byliśmy tylko na siedzenie w ciasnym do granic nieprzyzwoitości green roomie. Klub, w którym graliśmy okazał się być na Brodway’u, zrobiłem więc przy okazji zakupy w sklepie Hamiltona – którego z córką jesteśmy fanami – oraz kupiłem kartkę w wersji 3D (W końcu jestem w Nowy Jorku, więc kartka musi być wyjątkowa). Pochodziliśmy też z Michałem po Central Parku dochodząc do mozaiki Lennona. Wieczorem naturalnie zagraliśmy koncert, po koncercie przybyliśmy piątkę z Adamem Holtzmanem i jego uroczą żoną Jane, którzy uraczyli nas swoją obecnością. A opuszczając nocą Manhattan i żegnając mieniący się wszystkimi możliwymi kolorami Times Square, obiecaliśmy sobie, że przy następnej okazji, nie będziemy się tak stresować tym, że w niektórych nowojorskich klubach traktuję Cię jakbyś był tylko kolejnym stand-uperem, któremu zasadniczo wystarcza tylko jeden mikrofon i jedno punktowe światło na scenę.
W Filadelfii pozwiedzaliśmy z Maćkiem miasto robiąc rekord krokowy. Na schodach Rocky’ego byłem już w ubiegłym roku, więc to miejsce sobie akurat darowaliśmy, ale sporą część amerykańskiej historii udało się ogarnąć wzrokowo. W Pittsburghu (który jak się okazało bardzo się z Filadelfią nie lubi, co otworzyło mi drogę do kilku żartów) dopadł mnie kryzys i jeden z tych nieprzyjemnych ataków na scenie, które odbywają się tylko w zamkniętym ciele, a w Waszyngtonie DC nie omieszkaliśmy oczywiście pooglądać przed koncertem wszystkich najważniejszych budowli, które do tej pory kojarzyłem jedynie z gry Fallout 3 (Otóż okazało się, że „Washington Monument” jednak nie został zniszczony przez wojnę nuklearną) i wielu popularnych filmów („That’s all I have to say, about that ”[Vietnam]). Wieczorny koncert zagraliśmy zaś w klubie tak bardzo w światła nie wyposażonym, że po raz pierwszy w swojej skromnej karierze, miałem wrażenie, że śpiewam do jakiejś mrocznej otchłani, która wydaje z siebie dźwięki połkniętych przed chwilą fanów. I kiedy tradycyjnie zapytałem ile osób widzi Riverside po raz pierwszy, z przerażeniem zdałem sobie sprawę, że podczas tego koncertu, to ja będę tym, który po raz pierwszy nie zobaczy swojej publiczności.
Zwykły paradoks, czy kolejna próba równowagi?
***
Będę tęsknił za naszą ekipą. Jeszcze Wam o niej opowiem w ostatnim amerykańskim odcinku. Na razie tylko nadmienię, że naprawdę się tu wszyscy polubiliśmy. I fakt, że spędzaliśmy tyle dni i kilometrów razem w jednej wąskiej przestrzeni, absolutnie nikomu tu nie wadził. Czujemy jednak, że zbliża się tzw. potrzeba odpoczynku. Od tych wiecznie drgających łóżek, od klubowych schematów, od parkingów, hoteli i shower roomów oraz – co by jednak nie mówić – od dosyć specyficznej kuchni. No i dobrze byłoby też dla odmiany popatrzeć w końcu na trochę inne twarze. Np. członków naszych rodzin
Przed nami ostatni koncert. W Carrboro, w p Karolinie. Właśnie przyjechaliśmy pod klub. Muszę pamiętać, żeby na koniec koncertu podziękować ładnie całej ekipie. Gdzie są te małe żółte karteczki, to sobie zaraz ponaklejam w kilku miejscach.
Nie zapomnieć podziękować całej ekipie.
Nie zapomnieć podziękować całej.
Nie zapomnieć podziękować.
Nie zapomnieć.
Nie.
notes from the expedition, part 5
I got over the cold. I wonder how long it will stay this way. I really have to be careful now to not catch something again. Oh how I envy my lovely colleagues from technical support, and even my bandmates, who can all be having colds during concerts because no one can tell anyway. When the vocalist is down with something, it’s immediately clear that something’s not quite right. When the drummer or guitarist are not feeling great, it’s not that noticeable. Oh well, he made a couple of mistakes, maybe he’s tired or hadn’t had enough sleep. True, mistakes happen even when everyone feels great, and people simply forgive. But when the vocalist is ill, the audience find themselves on the path of suffering, which is satisfying only for masochists, malicious reviewers, and all those who forgot to bring their hearing aids.
In general, the whole vocal maintenance and being careful to not catch anything on tour has already become a routine. I quit smoking and drinking* a long time ago. I don’t do any other drugs either. The only addiction I have left is sugar, although I ditch it when I go on tour (on my request, we removed sweets from our rider). Chocolate bars, sweets, dragées, chocolate covered nuts – away with all of that, a complete detox. At the age of 40, I found out that I have a stomach and that there’s such a thing as reflux. When you’re a singer, it’s not really a desirable condition. And so I also quit drinking cold and fizzy drinks. But I can’t really get rid of three things: my asthma meds, which I inhale twice a day, stress and responsibility. The latter two are always there, lurking, having a negative effect on my immune system. Perhaps that’s why, at the beginning of “ID.Entity Tour”, I had a bit of a false start.
Fortunately, my voice returned and I can now go sky high, do riffs and runs, and even try to chase Keith from The Cyberiam, who sometimes sings so high it makes me think he’s about to explode (admittedly, when it comes to technique, he’s a true terminator). They’re laughing at me that all it took was one evening with tequila and my voice got better right away (*ha-ha-ha, he’s only just said he quit drinking). I don’t think I’ll make a habit of it though.
Speaking of explosions; there were none on any of the stages we played on, but there were some… among the audience.
***
I don’t know what they add to Canadian food, or maybe it’s something in maple syrup or Tim Hortons’ doughnuts, but we hadn’t seen audiences singing their heads off to that degree outside of Chile or Mexico. It was madness. Toronto was fairly measured, but what happened later in Montreal and Quebec, well that was the highest level of transcendence, which brought about both incredible joy, but also sadness that the concerts weren’t officially recorded (although a few overzealous fans with permanently outstretched arms were doing their best to disrupt that balance).
Well, I can’t really hold it agains them because enthusiastic reactions of the audience are perfectly tailored to suit our style on stage and the choice of songs we play live. Such response gives us wings and in return we give back even more. We are not the kind of band who are playing live for the so called contemplative listener. We do prefer it when people let us know they are there not only in spirit, but in person. Obviously, we can’t make anyone react like that but… we love enthusiastic audiences the most. And the enthusiasm in Canada was truly overwhelming. Perhaps it was because the attendance was higher than before, perhaps it’s all down to maple syrup, or maybe there’s a patriotic thread of understanding as both Poland and Canada have white and red flags? I don’t know. But we do look good in red.
Speaking of red – Tomek, our acoustician, told me after one of those concerts that people were shouting so loudly that the decibel meters were showing only one colour.
***
An advantage of playing in medium venues is the intimate atmosphere. And one of the disadvantages is the small number of stage lights at a given venue. And so we were happy to play in Montreal and Quebec City in venues where our light technician, Mateusz, could finally show off his skills. We have our own lights too and the arch finally looked the way it should. With the club’s lights on top of that, it was really impressive.
I was also happy that the set is finally solidified and all tracks are in the right place. It flows very well, it tells a story but there are no boring lengthy bits. We do interact with the audience a little as well, and the two hours fly quicker than all the Apple Watches of the world might indicate. New songs gain new life and let you see why “ID.Entity” is also inspired by our concert energy.
The explosion of enthusiasm, which we experienced in Canada more than in any other place on this tour, made up for all the inconveniences caused by the weather and the controversial conditions in previous venues. We were leaving the country of the maple leaf with big smiles on our faces and a pleasant sense of fulfilment. What’s more, we also switched to daylight saving time (it happens here about two weeks ahead of Poland) so we now have only a 5-hour difference between here and home.
Which is good because we’re a bit homesick.
***
Today I walked into a huge shop called “It’s Sugar”. I looked around. I let out a sigh. For a moment, I had the thought to buy a huge Haribo bear the size of a bass amp for everyone on the bus but I was put off by the price and a mental image of the way it would be consumed. I ended up with a big pack of M&Ms which contained lots of different colourful smaller packets inside. I bought it and left it as a gift for our road tech crew.
I heard they discovered new flavours. Lucky guys.
***
There are 6 concerts left of this tour. As luck would have it, this weekend in New York and Philadelphia we are competing with the so called “Marillion Weekend”, for which a large number of fans of both bands had already bought the very expensive tickets. Oh well, if it’s not one thing, it’s another. It is what it is. In Quebec City, Muse were playing at the same time as us. I obviously thanked everyone who came to our show only because there were no tickets left for Muse. I got some laughs. Phew… I reached those with a sense of humour.
Today Boston.
tbc
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.5
Wyleczyłem się. Ciekawe jak długo to potrwa. Teraz oczywiście trzeba uważać, żeby znowu czegoś nie złapać. Och jakże zazdroszczę moim szanownym kolegom z techniki i zespołu, że mogą sobie chorować podczas koncertów i tego nie słychać. Jak wokalistę coś dopadnie, od razu wiadomo, że coś jest nie tak, a jak zachoruje perkusista lub gitarzysta, nie ukrywajmy, mało jest to odczuwalne. Ot typ pomyli się ze dwa razy, bo zmęczony lub niewyspany. Wiadome jest, że pomyłki zdarzają się nawet wtedy, gdy jesteś zdrowy, więc ludzie wybaczają. Przy chorym wokaliście publiczność wkracza na drogę męki i cierpienia, która satysfakcjonuje jedynie masochistów, złośliwych recenzentów i tych, którzy zapomnieli z domu aparatów słuchowych.
W ogóle całe to pielęgnowanie głosu i atencja, by za szybko się na trasie nie rozchorować stała się już u mnie swego rodzaju tradycją. Od dawna już nie piję* i nie palę. Używki też są mi obce. Jedyny nałóg jaki mi pozostał, czyli cukier – też na czas trasy odstawiam (słodycze na moją prośbę wyrzuciliśmy z Ridera). Batony, batoniki, cukierki, drażetki, orzeszki w polewie i inne takie – won, detoks kompletny. W wieku 40 lat dowiedziałem się, że mam żołądek i istnieje coś takiego jak refluks. Przy zawodzie wokalisty rzecz raczej niepożądana. Dlatego też i nie piję nic zimnego i gazowanego. Trzech rzeczy nie mogę jednak odstawić – moich leków na astmę, które wdycham dwa razy dziennie, stresu i odpowiedzialności. Te dwie ostatnie zawsze czają się gdzieś za rogiem i wpływają negatywnie na odporność. Być może przez nie właśnie zaliczyłem na sam początek „ID.Entity Tour” mały falstart.
Na szczęście głos powrócił i mogę sobie teraz lecieć w kosmos, strzelać falbany i próbować gonić Keitha z The Cyberiam, który śpiewa czasem tak wysoko, że zastanawiam się, czy za chwile nie eksploduje (przyznaję, pod względem techniki gość jest prawdziwym terminatorem). Śmieją się ze mnie, że wystarczył jeden wieczór z tequilą i od razu głos się poprawił (*ha-ha-ha, a wcześniej pisał, że nie pije). Nie sądzę jednak, by weszło mi to w nawyk.
A propos eksplozji. W ten weekend na żadnej ze scen, na której graliśmy, jej nie było, ale była za to… wśród publiczności.
***
Nie wiem jakie specyfiki dodaje się do kanadyjskich potraw, czy to zasługa syropu klonowego, czy pączków z Tima Hortonsa, ale tak rozśpiewaną publiczność znamy tylko z Chile lub Meksyku. To był jakiś obłęd. W Toronto działo się jeszcze w miarę klasycznie, ale to, co wydarzyło się w Montréalu i Quebecu, to już wyższa szkoła transcendencji, powodująca z jednej strony niesamowitą radość, a z drugiej smutek z braku rejestracji tych koncertów (Chociaż paru nadgorliwych fanów, z wiecznie wyciągnięta ręką, usilnie próbowało tę równowagę zaburzyć).
No cóż, pretensji do takiego zachowania mieć nie mogę, bo entuzjastyczne reakcje publiczności są po prostu idealnie skrojone pod nasz styl prezentacji scenicznej i wybór utworów, które prezentujemy na żywo. Takie odzew nas niesie i nakręca. Dajemy z siebie wtedy jeszcze więcej. Nie jesteśmy zespołem, który odgrywa na scenie kompozycje, przygotowane pod odbiorcę tzw. kontemplującego. Wolimy jednak, jak ktoś z przybyłych daje znać, że jest na sali nie tylko duchem, ale i ciałem. Wiadome jest jednak, że wszystkich do tego zmusić nie możemy, niemniej… entuzjastyczną publiczność kochamy najbardziej. A entuzjazm w Kanadzie był na tej trasie wręcz onieśmielający. Być może była to też zasługa większej niż do tej pory frekwencji, być może wspomnianego syropu, być może pojawiła się też jakaś patriotyczna nić porozumienia, bo na flagach i Polska i Kanada mają przecież te same barwy? Nie wiem. Ale faktycznie dobrze wyglądaliśmy w czerwonym.
A propos czerwonego – Tomek, nasz akustyk, powiedział mi po koncercie, że ludzie krzyczeli tak głośno, że wskaźniki decybeli pokazywały już tylko jeden kolor.
***
Plusem grania w średnich klubach jest atmosfera intymności, minusem – między innymi ilość świateł jakimi dysponuje dane „venue”. Cieszyło więc, że w Montréalu i Quebec City graliśmy w końcu w miejscach, gdzie oświetleniowiec Mateusz nareszcie mógł pokazać swoje umiejętności. Na tej trasie jeździmy z częścią swoich świateł i tzw. „ustawienie w łuk” w końcu wyglądało tak jak trzeba. Do tego doszły światła klubowe. To naprawdę robiło wrażenie.
Ucieszyło mnie też, że set się w końcu osadził, a utwory znalazły swoje miejsce. Płynie bardzo dobrze, jest tematyczny, nie ma dłużyzn. Mamy sporo interakcji z publicznością. Dwie godziny mijają szybciej niż wskazują to wszystkie Apple Watche świata. Nowe utwory nabierają też nowego życia i pozwalają zrozumieć dlaczego płyta „ID.Entity” zainspirowana jest m.in. naszą koncertową energią.
Eksplozja entuzjazmu, którego bardziej niż na innych koncertach tej trasy, doświadczyliśmy właśnie w Kanadzie, zrehabilitowała nam więc wszystkie niedogodności związane z pogodą i kontrowersyjnymi warunkami w poprzednich klubach. Wracaliśmy z kraju klonowego liścia uśmiechnięci i spełnieni. Dodatkowo przeskoczyliśmy na czas wiosenny (Tutaj robią to jakoś dwa tygodnie wcześniej niż w Polsce), więc od domu dzieli nas już tylko 5 godzin różnicy.
To dobrze, bo tęskno.
***
Trafiłem dzisiaj do wielkiego sklepu z napisem „It’s Sugar”. Rozejrzałem się po półkach. Westchnąłem. Przez moment i głowę przeszła mi myśl, że powinienem kupić do autobusu dużego pojedynczego misia Haribo, wielkości pieca do basu, ale przeraziła mnie i cena, i wyobrażenie tego jak miałby być spożywany. Skończyło się na wielkiej paczce MM’sów, która miała w sobie różne kolorowe mniejsze paczuszki. Kupiłem i zostawiłem naszym kolegom technicznym jako prezent.
Podobno odkryli nowe smaki. Szczęściarze.
***
Do końca trasy pozostało 6 koncertów. Pech chciał, że w najbliższy weekend w Nowym Jorku i Filadelfii konkurować będziemy z tzw. „Marillion Weekend”, gdzie znaczna część wspólnych fanów kupiła już bardzo drogie bilety. Cóż, zawsze jest ktoś, zawsze jest coś. Nie da się inaczej. W Quebec City, tego samego dnia co my grał Muse. Oczywiście nie omieszkałem podziękować tym, którzy przyszli na nasz koncert tylko dlatego, że na Muse nie było już biletów. Część sali wybuchła śmiechem. Uff… trafiłem na tych z poczuciem humoru.
Dzisiaj Boston.
M
notes from the expedition, part 4
Do you know that feeling when you’re walking down the pavement and a car suddenly cuts in front of you? It shows up out of the blue from a driveway, a gateway, or a car park, you walk around behind it because you can’t be bothered to wait until it moves, and that’s exactly when it does move and you end up walking around an empty space? “Instead of going straight, I’m walking sideways,” I think to myself then. “The metaphor of life.”
This “walking sideways” is also an accurate description of Riverside’s career. Different adversities made us slow down or take a roundabout way instead of going straight for gold. We had a bit of an uphill battle with “Rapid Eye Movement” and “Anno Domini High Definition” because Inside Out Music, the label we had signed up with, was looking for a new mother label. One day, the previous mother label packed up, looked around the room one last time and… went bankrupt, leaving Inside Out on their own, so we had little to no help promoting those two releases. Touring with Dream Theater in 2007, which in hindsight turned out to be more of a curse than a blessing (“Riverside? Are you talking about those guys who are trying to be like Dream Theater?”), helped us a little at that time but we were mostly left to our own devices. The situation changed later, when we released “Shrine…”
The second crisis, obviously the most serious one, was the death of Grudzień. Cancelled concerts, a year off, then another one. It’s quite obvious (albeit controversial) to admit that nothing attracts more attention to a band than the death of one of their members, but our career did grind to a halt back then. We had to rethink lots of things, get used to the new situation, to each other in a new context, to the new line-up. To record an album that’s different from the previous ones, and so on.
And then another crisis, the lockdown, which happened to all of us around the world. Unlike some other bands, we managed to survive it though and go on with our career.
At the moment, we are promoting our new album, “ID.Entity” on our American-Canadian tour and we’re slowly approaching the attendance figures we had when we were promoting “Wasteland”. We’re playing for slightly smaller audiences than we did in 2019, although there seem to be more and more people coming with each concert (sometimes even more than ever before but that’s really just an exception). We’re playing in winter now, while in 2019 we played in May when it was obviously much easier to get to the venue without the risk of getting stuck in a snowdrift on the way. Also, our album has just been released and not everyone has had enough time to get to know it better. But most interestingly, when I ask at every concert how many people came to see Riverside for the first time, more than half of the room raise their hands. My God, it’s obviously great but what happened to those from the times of “Wasteland”? Covid?
On stage, Riverside haven’t really changed. We’re still better than on studio albums. The new album sounds good or even better live. We’ve played those tracks several times now so we’re so comfortable and synchronised with them, that we are starting to change the arrangements. And that’s good! Let things happen
***
Huge distances on this tour made the amount of days off quite overwhelming at times. We feel like we’ve properly moved in. Soon we’ll be like those Poles who go away for a month and when they come back, they speak as if they had potatoes in their mouths (I’m referring to a cult Polish comedy from 1981). Fortunately, we’re past the halfway point and it’s all downhill from here.
***
The first postcards have been delivered. I got a message from home that the one from Florida reached the letterbox in Warsaw. Three weeks – that’s how long you have to wait for a card from the States. It probably works the same both ways. Do you know that the postcard challenge is still on? And it’s still damn difficult to find a classic postcard with a panorama of the city? But my daughter promised to wallpaper her room with them so I can’t let her down. (By the way, a big thanks to all the good souls for helping me with this analogue challenge.)
In order to send a postcard here, you have to find a post office or a blue “penguin” with a “United States Postal Service” sticker. You put the card in its mouth and that’s it. After the concert in St. Paul I went to the nearest post box, freezing a few bits off on the way, and I finally experienced it myself (previously, people were posting the cards for me). In Chicago, they didn’t let me go anywhere because armed robberies still happen in the neighbourhood where we played. Apparently, the day before our show, one of the people working at the venue got mugged (or I misheard something and I’m spreading rumours like a classic fan of conspiracy theories). But the reality is that the part of Chicago where we were is not the safest, especially since the pandemic. So it’s a miracle that people came to our concert at all.
Speaking of Chicago, we played at Bottom Lounge again, next to those crazy loud elevated railways. A lot more people came than the year before but, surprisingly, they weren’t as talkative as last time. (You know how it is, sometimes a concert is a good opportunity to meet a friend for a beer and a chat about how the business is going :)). I had prepared some snide remarks in advance but the atmosphere was more than fantastic and we were truly surprised by the amazing welcome. Naturally, I forgot again that Polonia come to our Chicago shows. Perhaps not in such large numbers as they do for Daria Zawiałow or Kombii but there are at least 30 people out of 500 who approach us after the concert with a Polish greeting. And I obviously didn’t say anything in my mother tongue from the stage again.
“Remember, it’s always cool to say ‘dziękuję’ (thank you) or ‘cześć’ (hello) in Polish here. They like it,” one of the Polonia friends advised after the show. “Or you could have at least said “kurwa” (fuck)”.
OK, I’ll start the next concert in Chicago from “kurwa”.
***
We have a few tour rituals here. One of them is pho soup. Whenever we find a place serving it, we will walk there even if it’s on the other side of town. I’m beginning to get really tired of breakfasts in iHop but the pho soup always cheers me up. Just like Boston Kreme in Dunkin’ Donuts. (Oh shut up!) And cheesecake. The more buttery, the better. I simply can’t resist them. (And I look forward to New York, apparently you can find the best cheesecakes there).
This weekend we’re conquering Canada. And, as always in Canada, we’ll have the biggest audience on this tour there. I’m writing these words in Toronto, in a hotel room without a view because it’s the middle of the night and the curtains are drawn. Tomorrow we’re playing a concert here (no, we’re not going to cover “YYZ”), the day after tomorrow we’re in Montreal and on Sunday we’re switching to French and playing in Quebec City. Yesterday, we had a party on the bus and played music of Canadian artists. I had no idea that Canada has given the world so many great musicians. I still have tequila and the bloody Bryan Adams in my head. Yes, yes, we had a bit of a team building event last night In general, we are really well behaved on this tour but yesterday we finally had to let off some steam. A moment ago I went back to the bus to pick up a charger – complete silence. Good. At least tomorrow 3/4 of the band will be well rested.
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.4
Znacie to uczucie, kiedy idąc chodnikiem, samochód zajeżdża Wam drogę (pojawia się ni stąd ni zowąd wyjeżdżając np. z jakiegoś parkingu), Wy go obchodzicie, bo nie chce Wam się czekać aż ruszy, i wtedy on rusza, a Wy obchodzicie puste miejsce? „Zamiast iść prosto idę jakimś cholernym łukiem” – myślę sobie wtedy pod nosem – „Normalnie metafora życia.”
To obchodzenie łukiem, można trochę porównać do kariery Riverside. Zamiast iść prosto jak burza, różne przeciwności losu kazały nam w tej naszej karierze zwolnić, albo iść trochę naokoło. Przy płycie „Rapid Eye Movement” i „Anno Domini High Definition” mieliśmy też sporo pod górę, bo zagraniczna wytwórnia Inside Out Music, z którą się związaliśmy, poszukiwała wtedy wytwórni matki. Poprzednia matka któregoś razu spakowała rzeczy, rozejrzała się ostatni raz po pokoju i… zbankrutowała. Inside Out zostało same, a my nie mieliśmy przy tych płytach zbyt dużej pomocy przy promocji. Może trasa z Dream Theater w 2007 – która z biegiem lat okazała się tylko naszym brzemieniem (Riverside? To ci, co próbują być jak Dream Theater?) – trochę nam w tym pomogła, ale głównie byliśmy zdani na siebie. Ruszyło się na nowo dopiero przy „Shrine”…
Drugi kryzys, oczywiście najpoważniejszy, to śmierć Grudnia. Odwołane koncerty, rok przerwy, potem kolejny. Wiadomo, mówiąc trochę kontrowersyjnie, że nic nie robi lepszej reklamy dla zespołu niż śmierć jednego z muzyków, ale kariera trochę wyhamowała. Trzeba było wiele rzeczy przemyśleć, oswajać się od nowa, przyzwyczaić do nowej sytuacji, do nowego składu. Nagrać inny album niż poprzednie, itd.
Kolejny kryzys, to oczywiście lockdown, który trafił nie tylko nas, ale i cały świat. W przeciwieństwie do niektórych zespołów udało nam się go jednak przetrwać i dalej funkcjonować.
W tej chwili, promując nasz nowy album „ID.Entity” podczas amerykańsko-kanadyjskiej trasy zbliżamy się frekwencyjnie do tego, co było przy promocji „Wasteland”. Gramy dla trochę mniejszej publiczności niż w 2019, chociaż z koncertu na koncert jest jej coraz więcej („gdzieśtam” nawet i więcej niż kiedykolwiek wcześniej, ale to wyjątki) Wiadomo – teraz gramy zimą, w 2019 graliśmy w maju. Każdy mógł wtedy dojechać na nasze występy bez obawy, że gdzieś po drodze zamarźnie. No i płyta w sumie dopiero co wyszła, więc nie wszyscy zdążyli się z nią jeszcze odpowiednio oswoić. Najciekawsze jest jednak to, że kiedy pytam w trakcie każdego naszego występu, ile osób widzi Riverside po raz pierwszy, to ręce podnosi więcej niż połowa sali. Boże mój, to oczywiście jest piękne, ale co stało się z tamtymi z Wasteland? Covid?
W Riverside na scenie oczywiście nic się nie zmieniło. Wciąż prezentujemy się lepiej niż na płytach. Nowy album na żywo brzmi dobrze, a nawet jeszcze lepiej. Zagraliśmy te kawałki już kilkanaście razy, więc się z nimi synchronizujemy do tego stopnia, że zaczynami ingerować w aranżacje. I dobrze! Niech się dzieje 
***
Ogromne odległości na tej trasie sprawiły, że ilośc offów jest momentami wręcz przytłaczająca. Mamy wrażenie, że już tu na dobre zamieszkaliśmy. Zaraz będziemy jak Ci Polacy, co to jak wyjadą na miesiąc i wracają, to już mówią z kartoflami w buzi („Pasendżer Stanisław Paluch”). Na szczęście minęliśmy już półmetek. Teraz będzie z górki.
***
Pierwsze kartki pocztowe doszły. Dostałem sygnał z domu, że Floryda znalazła się w warszawskiej skrzynce. Czyli trzy tygodnie – tyle trzeba czekać na dostarczenie kartki ze Stanów, i pewnie odwrotnie. Wiecie, że challenge kartkowy trwa? I wciąż cholernie trudno namierzyć taką klasyczną kartkę z panoramą miasta? Ale córa obiecała, że wytapetuje sobie nimi ścianę – więc nie mogę jej zawieźć. (Przy okazji dziękuję dobrym duszom za pomoc w tym analogowym challenge’u.)
Żeby wysłać kartkę trzeba tu namierzyć albo pocztę, albo takiego niebieskiego pingwina z naklejką „United States Postal Service”. Wkłada mu się kartkę w dziub i po kłopocie. Po koncercie w St. Paul wybrałem się do najbliższej takiej skrzynki, przy okazji odmrażając sobie to i owo, i w końcu własnoręcznie tego doświadczyłem (wcześniej mnie wyręczano). W Chicago mi zabronili, bo w dzielnicy w której graliśmy podobno wciąż napadają z bronią. Dzień przed naszym koncertem obrabowali jednego z ludzi związanych z klubem (Albo coś źle usłyszałem i sieję plotkę jak klasyczny zwolennik teorii spiskowych). Prawda jest jednak taka, że w Chicago, w miejscu w którym graliśmy koncert, wieczorami nie jest najciekawiej. Podobno tak jest od pandemii. Cud więc, że ktoś w ogóle na koncert przyszedł.
No właśnie Chicago. Znowu graliśmy z Bottom Lounge, obok tych przejeżdzających nad głową wariacko głośnych kolejek. Przyszło dużo więcej osób niż rok temu, ale o dziwo nie gadali tyle co ostatnio (Wiecie jak to jest, czasami koncert jest dobrą okazją, żeby spotkać się z kumplem na piwo i pogadać o tym jak idzie biznes :)). Przygotowałem sobie już zawczasu parę złośliwości, a tu atmosfera więcej niż świetna i mega zaskoczenie przyjęciem. Oczywiście znowu zapomniałem, że na nasze chicagowskie koncerty przychodzi Polonia. Może nie w takiej ilości co na Darię Zawiałow czy Kombii , ale zawsze jest tych 30 osób na 500, które pięknie po koncercie się po polsku z nami witają. A ja oczywiście znów nic w ojczystym przez mikrofon.
– Pamiętaj, że tu zawsze fajnie jest powiedzieć „dziękuję”, albo „cześć” po polsku. Oni to lubią – doradził mi jeden z polonijnych kolegów po koncercie – Mogłeś też chociaż powiedzieć „kurwa”.
Dobra, następny koncert w Chicago zacznę od „kurwa”.
***
Mamy tu kilka trasowych rytuałów. Jednym z nich stała się teraz zupa pho. Jak tylko jakąś namierzymy idziemy na piechotę nawet przez pół miasta. Śniadania w iHopie powolutku wychodzą mi bokiem, ale zupa pho zawsze poprawia humor. Tak samo jak Boston Cream w Dunkin Donuts. (Och zamknijcie się!) No i Cheescake. Im bardziej maślany tym lepszy. Tego też nie mogę sobie odmówić. (Czekam na Nowy Jork, tam podobno są najdoskonalsze.)
W ten weekend podbijamy Kanadę. I jak to na Kanadę przystało będziemy tu mieli na tej trasie największą publiczność. Piszę te słowa z Toronto, z hotelu bez żadnego widoku, bo już środek nocy i zasłonięte zasłony. Jutro gramy tu koncert (Nie, nie będziemy grali coveru „YYZ”), pojutrze w Montrealu, a w niedziele przerzucimy się na francuski i zagramy w Quebec City. Wczoraj zrobiliśmy sobie w autobusie imprezę i puszczaliśmy kanadyjskich wykonawców. Nawet nie wiedziałem, że Kanada dała światu tyle dobra. W głowie cały czas szumią mi jeszcze tequila i pieprzony Bryan Adams. Tak tak, wczoraj mieliśmy małą integrację Generalnie jesteśmy na tej trasie naprawdę mega grzeczni, ale wczoraj chyba w końcu musieliśmy jakoś odreagować. Wróciłem się przed chwilą do autobusu po ładowarkę – cisza jak makiem zasiał. Dobrze. Jutro przynajmniej 3/4 zespołu będzie wyspana.
Miłego weekendu!
notes from the expedition, part 3
“What do you mean, we’re waiting?”
“The roads are closed and we can’t go on. Truth be told, we might not be able to make it there today.”
Great. Not only did we cancel half of our tour last year and never made it to Colorado, but we’ll do the same thing again this year and cancel another concert from the “ID.Entity Tour” because of the fucking weather. They definitely won’t stop loving us. What a stupid idea it was, to go on tour of the US in winter. On the flip side, having cancelled half of “Riverside 20” in 2022, we did promise to go back across the pond as soon as possible so we have kept our word. But nobody could have anticipated such significant weather anomalies.
And so we’re waiting. Our next concert in the Fox Theatre in Boulder, Colorado, is supposed to start at 21:00. We’re 6 hours away and it’s already 13:00. After we left Salt Lake City in Utah, where we played quite a nice concert last night, the roads got completely blocked.
The schedule is usually as follows: we come to the club early in the morning. We enter the club around 12:00/13:00. By 16:00 guys will have finished setting up and then around 16:30-17:00 we do the soundcheck. Our special guest, The Cyberiam Duo, do the soundcheck after us. At 19:00 we let the audience in, at 20:00 The Cyberiam go on stage, and at 21:00 we start our set, which lasts up to two hours.
If all goes well and we hit the road now, we might get there at 19:00. A little delay and perhaps we’ll simply start slightly later than planned. But for now, the app showing road accessibility is flashing red. We’re still waiting.
***
Do you know what to do to attract more people to concerts promoting an album? You invite your colleagues to play with you. Best if they are from the same shelf. Times are tough and few bands can afford to tour individually. The best idea is to join forces with another band who are similar in popularity and off you go. People will always be happier to choose the “deluxe set”, that is a few bands for the price of one, than a single act. Metal bands are best at doing such package deals. When they go on tour, it’s not just two or three, but five bands at a time! Even in tiny venues for just 50 people.
I’m looking at progressive bands from the middle shelf who are touring now having recently released a new album – they obviously don’t tour on their own. Two, three bands together, then at the end of each set a photo for social media with the same crowd. Occasionally, the label will throw in a completely unknown opening act so that they can practise their stage presence for the future, and the wheels are turning.
With Riverside, we likely give the impression of being slightly arrogant when it comes to joining forces for tours.
Everywhere. Always. On. Our. Own.
Obviously, we have supporting acts, or, as they are now called, special guests (so that nobody feels like the worse one), but those guests are usually not very well known and go with us on the “chip in for the bus ride” basis or for “we just like each other” reason, and not to increase the turnout.
Since we toured with Dream Theater in 2007, we haven’t supported anybody bigger than us either (although we’d really like to as it’s always a great opportunity to get through to more listeners). Why? Because the artists we match stylistically don’t really need anyone to support them, and for those who might do, we are musically too different (too heavy or too mellow). Well, the solution would probably be to start playing something more on-trend, perhaps post-djent prog metal on 8-string guitars, and then we’d have no problem finding company for a tour.
But we felt like not being on-trend
And so we’ve been touring on our own for some years now, slowly but surely increasing the number of people who want to see us live. We’re currently touring with two gentlemen from Chicago, The Cyberiam Duo. They’re really nice travel companions who are presenting on stage their vision of incredibly melodious prog rock in acoustic version. What they do suits us to a tee, and mind you, there’s nothing worse than a special guest who either manages to deafen your audience before you go on stage, or tires them out or bores them to death and when you finally come out, instead of welcoming smiles, you see faces pleading for help or for painkillers. We’ve had a few supports like that in our career but never again.
***
A few minutes later, our indomitable tour manager came up to us waiting outside the bus and told us to get going as she’d just checked the app and the roads were unblocked.
“Let’s get going. I’ve just checked the app and the roads are unblocked.”
That meant only one thing. If we make it to Boulder, our technical team will have to perform a miracle to set up everything at the speed of light. It is already clear that there will be a significant delay. But we will play!
I have already told you we are sleeping on the bus, haven’t I? There are 12 of us here. Up till now, moving around this huge country felt a bit like teleportation. We play the concert. We go to sleep. We wake up in the morning in a completely different place. Unfortunately, after the setback with Vancouver, we had to travel to Seattle during the day. Because snow and snowdrifts. We got there by the skin of our teeth. But we also experienced the so called being together for the whole day in a shaking tin. And today we’re going to sit on top of each other again. It may be only the third week of traveling together but that’s when you feel the distance you’ve travelled the most. You literally feel the intensity of the tour in your bones. Ironically, it’s not the playing on stage that’s tiring, but the time you spend on the sleeper bus.
“You’re getting older.”
“It’s not the years, it’s the miles I’ve travelled.”
It makes sense.
***
The concert in Boulder started at 22:00 sharp. Nobody complained. But we started to complain about the temperature.
Seriously. You can’t do the heating thing properly. Definitely not in the venues where we played. Seattle, Salt Lake City, Boulder – they were as cold as a dog shelter (as we say in Polish) or as fish department in Walmart. My voice started to recover a little, and I felt a bit stronger in general but the conditions backstage were a brutal reminder that I had clearly decided to play this game at the “hard” level. Literally. As if I’d chosen “Death March” level in Witcher III or the Survivor mode in The Last of Us. You want to get well as soon as possible but you can’t. Thank goodness for the kettle and toaster in our rider. At least it was possible to warm our hands somewhere. And the concerts, too. However “Hallmark” it will sound, the audience on this tour can quickly warm you up from the frozen solid state.
Day off tomorrow. We’re going to spend it in Omaha, the biggest city in Nebraska. They say it will be up to 16 degrees during the day. I think I’ll book a hotel to write down another part of the notes in peace. But most importantly, it will finally be a bit warmer!
Looking forward to it!
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.3
– Jak to czekamy?
– Drogi są zamknięte i nie możemy jeszcze ruszać. Szczerze mówiąc nie wiadomo, czy w ogóle uda nam się dzisiaj dojechać.
Pięknie. Nie dość, że rok temu odwołaliśmy połowę trasy i nie dotarliśmy do Colorado, to jeszcze i w tym roku im podziękujemy, odwołując kolejny koncert „ID.Entity Tour” z powodu pieprzonej pogody. Normalnie na pewno nie przestaną nas kochać. To chyba było jednak idiotyczne, żeby wybierać się na trasę po Stanach w zimę. Z drugiej strony, po odwołaniu połowy „Riverside 20” w 2022, obiecaliśmy, że wybierzemy się za ocean tak szybko jak tylko się da, więc w sumie słowa dotrzymaliśmy. Nikt jednak nie przypuszczał, że anomalie pogodowe będą aż tak duże.
Tak więc czekamy. Koncert w Fox Theater, w Boulder, w stanie Colorado, ma się odbyć dzisiaj o 21.00. Dzieli nas 6 godzin drogi, a już jest 13.00. Blokada dróg nastąpiła po opuszczeniu Salt Lake City, w stanie Utah, w którym zagraliśmy wczoraj całkiem sympatyczny koncert.
Schemat zwykle jest taki. Przyjeżdżamy pod klub nad ranem. Wejście do klubu mamy od 12:00/13:00. Do 16:00 chłopaki się rozstawiają, potem ok 16:30-17:00 gramy próbę. Po nas próbę gra nasz gość specjalny czyli The Cyberiam Duo. O 19:00 wpuszczamy wszystkich do klubu, o 20:00 koncert gra The Cyberiam, a o 21:00 na scenę wchodzimy my i gramy set, który trwa tak godzinę pięćdziesiąt do dwóch godzin.
Jeśli dobrze pójdzie i ruszymy za chwilę, i nic po drodze się nie wydarzy, może dobijemy na godzinę 19:00. Lekka obsuwa i może zagramy późniejszy koncert. Na razie jednak komunikaty w aplikacji o dostępności dróg palą się na czerwono. Wciąż czekamy.
***
Wiecie co się robi, żeby na koncerty promujące płytę przyszło więcej osób? Dobiera się kolegów. Najlepiej takich z równej półki. Czasy są trudne, więc tylko nieliczni mogą pozwolić sobie na koncertowanie w pojedynkę. Najlepiej jest łączyć siły z zespołem cieszącym się mniej więcej podobną popularnością i jazda. Ludzie zawsze chętniej wybiorą „zestaw deluxe”, czyli kilka zespołów w jednej cenie, niż jakiś samotny biały żagiel. Najbardziej wyspecjalizowali się w takich pakietach metalowcy. Ci to już jak zaczną koncertować, to nie w dwa czy trzy, ale w pięć zespołów! I to nawet w klubach dla 50 osób.
Patrzę tu sobie po progresywnych znajomych ze średniej półki, którzy są teraz w trasie i wydali płytę – no oczywiście, że nie koncertują sami. Jadą w dwa, trzy zespoły, potem każdy z nich na koniec koncertu robi sobie fotkę z tym samym tłumem i jest szczęście w socjalach. Czasem wytwórnia podrzuci jeszcze jakiś dodatek w postaci nikomu nie znanego kogoś, żeby się wyrabiał na przyszłość i kariera się kręci.
Z Riverside jest tak, że w tym temacie sprawiamy wrażenie lekko aroganckich.
Zawsze. Wszędzie. Sami.
Oczywiście gramy z supportami, czy jak to się teraz ładnie mówi – gośćmi specjalnymi (żeby się nikt nie poczuł gorszy), ale z reguły Ci goście są mało znani i jeżdżą z nami bardziej na zasadzie „dołóżmy się do busa” lub “bo się po prostu lubimy”, a nie żeby zwiększać ilość publiki.
Od trasy z Dream Theater w 2007 roku, nie supportowaliśmy też żadnego innego większego zespołu (chociaż bardzo byśmy chcieli, bo jest to szansa na zdobycie większej publiczności). Dlaczego? Bo artyści do których pasujemy muzycznie zasadniczo supportów nie potrzebują, a do innych zwyczajnie nie pasujemy stylistycznie my (albo za mocni, albo za delikatni). Cóż, pewnie wystarczyłoby przerzucić się na jakiś modny teraz post-djent prog metal i ośmiostrunowe gitary, to nie byłoby problemu ze znalezieniem kompana.
Zachciało nam się jednak nie być w modzie
No więc jeździmy sobie od iluśtam lat, grając te własne trasy i zwiększając systematycznie metodą kropelkową ilość chętnych, którzy chcę nas zobaczyć. Aktualnie koncertujemy z dwoma dżentelmenami z Chicago – The Cyberiam Duo. Niezwykle sympatycznymi towarzyszami podróży, którzy podczas tej trasy prezentują swoją wizję niezwykle melodyjnego prog rocka z wersji akustycznej. Bardzo dobrze nam to pasuje, bo chyba nie ma nic gorszego niż gość specjalny, który zanim wyjdziesz na scenę albo pozbawi Twoją publiczność słuchu, albo zmęczy lub znudzi tak okrutnie, że zamiast uśmiechów na Twój widok widzisz w jej oczach tylko błaganie o pomoc lub prośbę o leki przeciwbólowe. Popełniliśmy w naszej karierze kilka takich supportów, więcej tego nie zrobimy.
***
Parę minut po trzynastej nasza niezłomna tour manager podeszła do nas stojących niedaleko busa i powiedziała, że możemy się zbierać, bo właśnie sprawdziła aplikacje i drogi są już odblokowane.
– Możecie się zbierać. Właśnie sprawdziłam aplikacje i drogi są już odblokowane.
To oznaczało tylko jedno. Jeśli dojedziemy do Boulder, to nasza ekipa techniczna będzie musiała dokonać cudu, żeby rozstawić się z prędkością światła. No i już wiadomo było to, że koncert zagramy trochę później. Ale zagramy!
Mówiłem Wam już, że śpimy w nightlinerze, prawda? Jest nas w sumie 12 osób. Do tej pory przemieszczanie się po tym wielkim kraju odbywało się trochę na zasadzie teleportacji. Grasz koncert. Idziesz spać. Budzisz się nad ranem w innym już miejscu. Niestety po wpadce z Vancouver musieliśmy do Seattle jechać w ciągu dnia. Bo śniegi i zaspy. Cudem się udało. Ale doświadczyliśmy już tzw. wspólnego bycia razem przez cały dzień w trzęsącej się puszce. Teraz znowu nas czeka siedzenie sobie na karku. To wprawdzie dopiero trzeci tydzień naszej wspólnej podróży, ale wtedy też najbardziej odczuwa się te przejechane kilometry. Dosłownie czujesz na sobie intensywność trasy. Paradoksalnie to nie same koncerty są męczące, ale ilość czasu spędzonego w nightlinerze.
– Starzejesz się
– To nie lata, to przebyte kilometry.
Ma to sens
***
Koncert w Boulder odbył się punktualnie o 22:00. Nikt z obecnych nie narzekał. Za to my zaczęliśmy powoli narzekać na temperaturę.
No nie umieją koledzy w ogrzewanie. A na pewno nie w klubach, w których graliśmy. I w Seattle, i w Salt Lake City i w Boulder zimno było jak w psiarni, albo jeszcze gorzej – w dziale rybnym Wallmartu. Mój głos zaczął powoli dochodzić do siebie, czułem, że wracają mi też siły witalne, ale warunki panujące na backstage’u były niczym przypomnienie, że w tę grę zdecydowałem się jednak grać na poziomie „hard”. Dosłownie. To tak jakbym wybrał w Wiedźminie III poziom „Droga ku zagładzie”, albo tryb „Przetrwanie” w The Last of Us. Chcesz wyzdrowieć jak najszybciej, ale nie możesz. Bogu dzięki w Riderze mieliśmy czajnik z ciepłą wodą i toster. Można było przynajmniej ogrzać gdzieś ręce. No i same koncerty. Jakkolwiek „hallmarkowo” to nie zabrzmi, to jednak publiczność na tej trasie potrafi rozgrzać niejedno solidne przemarznięcie.
Jutro „day off”. Spędzimy go w największym mieście stanu Nebrasca, Omaha. W ciagu dnia ma być nawet 16 stopni. Chyba wezmę sobie hotel, żeby w spokoju napisać kolejną część notatek. Najważniejsze jest jednak to, że w końcu będzie trochę cieplej!
Czekam!
notes from the expedition, part 2
I feel at home in the US.
Yes, I realise it sounds weird coming from someone who grew up in a little town in Eastern Europe. But this mighty country has got something that calms me down. I don’t know if it’s because everything here is large and spacious, and I seem to be breathing better here because of it, which is quite important if you have advanced asthma like me. Or if it’s because people here are generally more open and friendly. Even if the question, “hi, how are you doing?” is just an equivalent of the Polish “dzień dobry” (“good morning”) and no-one really wants to listen to how you are doing, that very question suggests some form of empathy. In Poland, I don’t really get asked how I’m doing. Not by strangers, not even in Starbucks.
I see smiles here everywhere I go. But even if they’re not real and it’s all about a certain acquired standard of behaviour, I don’t really care. It’s always better to see someone smiling than another mope with unpaid debts and frustration with the current political situation written all over their face. Don’t get me wrong, I don’t wish to trivialise or generalise anything. I’m writing from the point of view of a musician on tour. A musician who played in Poland, in Europe, and in the US. And it’s in the US, that I’ve always got the most smiles and kindness from complete strangers. That’s my experience here and that’s why I like to play concerts in this country.
But I didn’t expect that this “feeling at home” would have an even deeper meaning. I didn’t expect it until, after the sunny Florida, Georgia, Luisiana, Texas and Arizona, we entered California.
Oh yes! Finally, some typical Polish weather!
***
“I don’t know what they’re panicking about,” said Tomek, our acoustician, looking through the window of the bus. “To me it looks like any November Tuesday in Wroclaw.”
The start of the weekend didn’t show any signs of what was to come. On Friday we couldn’t complain about the weather at all. When we arrived in Mesa, a very artistic place near Phoenix, with a lot of Wild West architecture (the club where we played might as well have had saloon doors, the kind you kick to enter in Westerns), statues on every corner, hippie atmosphere, life stones, bric-a-brac souvenir shops (none of which had a single fucking picture postcard, not even the post office), old books, and colourful boutiques, the town was bathed in sun. The concert was great good, too.
Unfortunately, on entering California, we quickly remembered that, after all, we had come to the US wearing our winter jackets. Both Pomona near Los Angeles and the student town of Berkeley near San Francisco greeted us with cold and rain. It looked like no-one had expected such temperatures there as “turn on the heating” wasn’t even an option in the clubs. On top of that, it rained so much in Pomona that in “The Glass House” where we were going to play our concert, the roof started leaking. Water was running both backstage and on the stage too.
“We can put some towels where it’s leaking, what do you think?” suggested someone from the club. Yes, fucking great, water and electricity, what a fantastic idea. At least we’ll have some fireworks during the show.
Eventually, we managed to get through to the owner of the building who kindly sent a crew to help. The roof was patched up but it still kept leaking during the concert. “Don’t come near Maciek or you’ll slip up and keel over”, I kept thinking to myself for half of the show. Dressed in extra layers in the form of a T-shirt, merino warmer and a scarf under my stage clothes, I was singing songs from the new album and slowly losing my voice, as it was incredibly cold and, on top of that, I started coming down with something. Fortunately, the audience made up for all the inconveniences.
I’m losing my voice. That’s not good. Who was the idiot who came up with the high vocal parts on “ID.Entity”? And why are we not playing any instrumentals? And why are we not doing the likes of “Guardian Angel”? Fuck…
Bay Area was not even a bit warmer. The club in Berkeley was a bit smaller though, so our breaths kept us warm. Of course, my voice was gone by track two. I apologised to everyone and asked for support. I remembered that Fish used to release such concerts, completely without his vocals, depending solely on the singing of the audience. I made a reference to that and joked that we’d be registering that concert for future release as a bootleg with singing audience. It worked and in my head I can still hear all the people sing “and we go round and round” in “Friend or Foe”.
The next day I read in one of the reviews that the concert in Berkeley was recorded on video and will be released as the official DVD from the tour. But before I managed to roll my eyes, I spotted a message from our tour manager: “We have the biggest snowfall in decades here, the roads are closed, we won’t make it to Vancouver but if we wait 24 hours and put chains on tyres, we might be able to make it through to Seattle.”
Say what?
Well, that doesn’t feel like home anymore…
Eight concerts done, the ninth one cancelled. Fourteen ahead of us. I feel sorry of our fans in Vancouver. I know that many of them were waiting for us. On the flip side, I got an extra day to rest my voice. We’re going to Seattle early in the morning. I’m quietly hoping we’ll make it. Our driver is an ex Commando so I think we’re in good hands.
Over and out.
M
PS. Spoiler Alert: We made it and it was fantastic
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.2.
W Stanach czuję się jak w domu.
Tak wiem, że to zdanie dziwnie brzmi w ustach kogoś, kto wychował się w małym miasteczku kraju z Europy Wschodniej, ale jest w tym potężnym państwie coś, co mnie uspokaja. Nie wiem, czy jest to związane z tym, że wszystko jest tu wielkie i przestrzenne, i wydaje mi się, że lepiej mi się przez to oddycha, a dla kogoś z zaawansowaną astmą jak ja – oddech jest niezwykle ważny. Czy też z nastawieniem ludzi, generalnie przyjaznym, otwartym na drugiego człowieka. Nawet jeśli słynne „Hi, how are you doing?”, to tak naprawdę zwykłe polskie „Dzień dobry” i nikt w zasadzie nie chce słuchać tego, jak się czujesz, to w sumie sam ten zwrot sugeruje już jakąś formę empatii. W Polsce nikt obcy się mnie tak często nie pyta „co słychać”. Nawet w Starbucksie.
Uśmiech przyklejony jest tutaj do prawie każdego. Przyznam Wam się jednak, że nawet jeśli jest to tylko udawanie albo wyuczony standard zachowania, to w sumie nie mam nic przeciwko. Zawsze lepiej zobaczyć przed sobą uśmiechniętego człowieka, niż kolejnego smutasa z wypisanym na twarzy niespłaconym kredytem we frankach i wkurwieniem na aktualną sytuacją polityczną.
Nie chcę tutaj ani trywializować ani za bardzo uogólniać. Piszę teraz z punktu widzenia muzyka na trasie koncertowej. Muzyka, który koncertował w Polsce, koncertował w Europie i koncertował w Stanach. I w Stanach, co by jednak nie mówić, zawsze dostawał największą liczbę uśmiechu i życzliwości od osób kompletnie nieznanych. Takie przynajmniej mam tutaj doświadczenia.
Dlatego lubię tu koncertować.
Nie przypuszczałem jednak, że to „czucie się jak w domu”, będzie miało podczas tej trasy, jeszcze głębszy wydźwięk. Nie przypuszczałem do momentu kiedy po słonecznej Florydzie, Giorgii, Luizjanie, Teksasie i Arizonie wjechaliśmy do Kalifornii.
O tak! Pogoda nareszcie zrobiła się jak w Polsce.
Nie wiem co oni tak panikują – powiedział wyglądający przez okno autobusu Tomek, nasz akustyk – Dla mnie to wygląda jak każdy listopadowy wtorek we Wrocławiu.
Początek weekendu nic nie zapowiadał tego, co miało nadejść. Mesa – do której przyjechaliśmy w piątek, bardzo artystyczne miasteczko niedaleko Phoenix, będące skrzyżowaniem pozostałości po budowlach z Dzikiego Zachodu (klub w którym graliśmy powinien mieć te słynne drzwi, co się na westernach wchodzi z kopniaka) z usianymi na każdym rogu rzeźbami i hippisowskimi klimatami w sklepach typu pamiątki po babci, kamienie życia, stare książki, butiki z kolorowymi ubraniami (oczywiście nigdzie nie było żadnej pieprzonej kartki pocztowej, nawet na poczcie, tylko te okolicznościowe), mini-muzea i artystyczne knajpki – skąpana była w słońcu i na pogodę narzekać nie mogliśmy. Koncert też był całkiem udany.
Niestety wjazd do Kalifornii sprawił, ze każdy z nas w okamgnieniu przypomniał sobie, że w sumie przylecieliśmy do Stanów w zimowych kurtkach. Zarówno Pomona, miasto niedaleko Los Angeles, jak i studenckie Berkeley, miasto niedaleko San Francisco, przywitały nas zimnem i deszczem. Nikt się tutaj chyba takich temperatur nie spodziewał, bo w klubach nie było nawet opcji „włącz ogrzewanie”. Dodatkowo w Pomonie tak lało, że w „The Glass House”, w którym miał odbyć się nasz koncert, zaczął przeciekać dach. Woda leciała ciurkiem nie dość, że na backstage’u to jeszcze i na scenę.
– Możemy wam, w miejscu gdzie cieknie, zaproponować położenie ręczników, co Wy na to? – padło hasło w klubie. My na to, że zajebiście. Prąd i woda razem? Spoko. Przynajmniej będą na koncercie jakieś fajerwerki.
Oczywiście po nitce do kłębka dotarliśmy do właściciela budynku i ten w końcu łaskawie wysłał ekipę do pomocy. Dach załatano, ale na koncercie wciąż ciekło. „Nie podchodź do Maćka, bo się pośliźniesz i wypieprzysz” – myślałem sobie w głowie przez pół koncertu, śpiewając poszczególne piosenki z nowej płyty, ubrany pod scenicznym strojem w dodatkowego T-shirta, ocieplacz z merynosa i szalik, i powoli tracąc głos, bo po pierwsze zimno było jak diabli, a po drugie zaczęła dopadać mnie choroba. Publiczność na szczęście odwzajemniła wszelkie niewygody.
Tracę głos. Niedobrze. Co to za idiota powymyślał tak wysokie partie wokalu na „ID.Entity”? I dlaczego nie gramy w ogóle utworów instrumentalnych? I dlaczego nie śpiewamy tu takiego „Guardian Angel”? Fuck…
W Bay Area nie było ani odrobiny cieplej. Klub w Berkeley był jednak mniejszy, więc się nawzajem z publicznością ogrzewaliśmy własnymi oddechami. Oczywiście głos siadł mi już w drugim utworze. Przeprosiłem wszystkich i poprosiłem o wsparcie. Pamiętam, że Fish wydawał kiedyś takie koncerty, kompletnie bez głosu, zdany tylko na śpiewanie publiczności. Nawiązałem do tego i zażartowałem, że ten koncert będziemy nagrywać i wydamy jako bootleg ze śpiewającą publicznością. Chyba podziałało, bo do dzisiaj dźwięczy mi odśpiewane przez wszystkich chóralne „And we go round and round” we „Friend or Foe”.
Na drugi dzień przeczytałem w jednej z recenzji, że koncert w Berkeley był nagrywany na video i będzie wydany jako oficjalne DVD z trasy. Zanim zdążyłem przewrócić oczami, przeczytałem też wiadomość od naszego tour-managera:
„Mamy tu największą śnieżycę od dekad, drogi są pozamykane, nie damy rady dojechać do kanadyjskiego Vancouver, jeśli przeczekamy 24 godziny, i założymy łańcuchy, to może jakoś w dzień uda nam się przebić do Seattle.”
No i przestało być jak w domu…
Osiem koncertów za nami. Dziewiąty odwołany. Przed nami jeszcze czternaście. Żal mi fanów w Vancouver. Wiem, że wielu z nich czekało na nasz przyjazd. Z drugiej strony dostałem jeden dzień gratis na regenerację głosu. Nad ranem ruszamy do Seattle. Mam cichą nadzieję, ze uda nam się dojechać. Za kółkiem mamy byłego komandosa, więc chyba jesteśmy w dobrych rękach.
Bez odbioru
M
