notes from the expedition, part 9

„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz. 9

Podobno ludzie dzielą się na normalnych i na tych co słodzą kawę.

No cóż, ja nie dość, że słodzę, to dodaję jeszcze spienione mleko. Widać jest we mnie jakaś stała podświadoma potrzeba przywoływania czasów beztroski.

Przyznam się Wam, że zarówno kawa z mlekiem jak i mleczna czekolada, waniliowe lody, czy wszelkiej maści słodycze ze zmielonymi orzechami i kokosem w środku (które czasem tak przesadnie celebruję w mediach społecznościowych), są dla mnie od zawsze synonimem chwilowego zapomnienia i mentalnej wolności. Naginającą oś czasu ulotną wyprawą do chwil, kiedy czułem się bezpiecznie i gdzie wszystko dopiero się zaczynało. Gdzie kolejne dni związane były z niekończącą się ekscytacją poznawania nowych światów i chęcią zatapiania się w nich. I gdzie nie było uparcie wiszących nad głową, skrzących się od błyskawic czarnych chmur niepewności dnia następnego, kruchości istnienia i bezlitośnie tykającego zegara.

Że już nie wspomnę o problemach związanych z nietolerancją laktozy.

Poranna kawa ze spienionym mlekiem wygrywa więc u mnie ze wszystkim (z tym ostatnim na razie jeszcze też) i pozwala – niczym codziennie poranne półgodzinne czytanie lub pisanie – nastroić umysł do nadchodzącego dnia. Przypomina mi też, że drzemią jeszcze we mnie jakieś potrzeby zadbania o swoje własne przyjemności.

Być może zaważył na tym jakiś psychologiczny aspekt związany z miejscem? Być może wpływ na to miała cała ta, coraz bardziej popularna, filozofia Hygge i Lagom? Być może tutejsi specjaliści od kawowych ekspresów są jednymi z najlepszych? Być może to kwestia tutejszego mleka? Nie wiem. Jedno nie ulegało wątpliwości – nie pamietam, żebym kiedykolwiek pił lepszą latte niż tutaj, w Skandynawii. W Danii, Szwecji i Norwegii ten napój jest naprawdę wyjątkowo smaczny i zaryzykuję stwierdzenie, że najlepszy jaki piłem. A jeśli już miałbym wybierać – największy uśmiech na twarzy podczas kawowej celebracji miałem w Kopenhadze.

***

Koncertową promocję albumu „ID.Entity” podzieliliśmy w tym roku na cztery rozdziały: trasę amerykańską i trzy edycje trasy europejskiej: wiosenną, letnią i jesienną.

Każdy z tych rozdziałów to, oprócz zmian geograficznych, również inna ekipa, inny nightliner, inny komfort podróży i inna forma sceniczna. A propos tego ostatniego ostatniego, zaryzykuję stwierdzenie, że zagrane w Stanach koncerty wyrobiły nas na tyle, że teraz w Europie, po tej kilkutygodniowej przerwie, gramy lepiej, pewniej, a na scenie czujemy się swobodniej niż kiedykolwiek wcześniej. Struny głosowe też jakby mocniejsze. Nie wiem czy nie trzeba będzie nagrać z tej trasy jakiegoś video. Żal byłoby nie zarejestrować obecnej formy i energii.

Nowe kompozycje pomogły nam odnaleźć naszą nową sceniczną tożsamość. Czuć powiew świeżości i jeszcze większą radość z grania. Nie pamiętam też, aż tak żywiołowych reakcji publiczności. Kto wie, być może nastąpił jakiś przełom, z którego nie zdajemy sobie jeszcze sprawy?

Dzięki znajomej stylistce, moje sceniczne stroje zaczynają mieć też kolorowe elementy. Od 2017 roku, z małymi wyjątkami, występowałem głównie ubrany na czarno. Na tej trasie przełamuje kolejny schemat i czarne lunatyczne szaty z kapturem mają już wielobarwne ozdobniki. To, obok stylu nowej płyty i wyboru obecnej setlisty, kolejne delikatne przesłanie, że w Riverside nastąpiły zmiany.

Wiosenną edycję gramy bez żadnego supportu, dlatego w nightlinerze jest tylko zespół i ekipa techniczna. Niemniej w porównaniu do amerykańskich standardów – które, co by nie mówić, trochę nas rozpieściły – w naszym środku lokomocji jest jakby trochę ciaśniej i jakby mniej… stabilnie?. Mniej stabilnie, bo zdarza nam się czasami, będąc w kojach, wyrżnąć głową w sufit, albo przynajmniej zalewitować w powietrzu. Nowy kierowca zachowuje się momentami jakby ścigał się z własnymi demonami, albo był fanem kina i pewnej trylogii, i próbował przenieść się w czasie do 5 listopada 1955 roku. Mam nadzieję, że – jeśli uda nam się tę trasę przeżyć – któregoś razu, wioząc kogoś innego, w końcu się tam przeniesie i już tam zostanie.

***

Tak więc witaj Europo, czas cię trochę pozwiedzać i sobie o Tobie poprzypominać. Ubiegłoroczna, jubileuszowa trasa niestety ominęła wiele europejskich krajów, tym razem chcemy dotrzeć wszędzie, gdzie się da, stąd też i to nasze koncertowanie na raty.

„ID.Entity Tour 2023” – Spring Edition, zaczęło się występem na holenderskim festiwalu Prognosis, następnie zahaczyliśmy już o wspomnianą na poprzednich stronach Wielką Brytanię i Irlandię. Teraz przyszła pora na kraje Wikingów.

Od zawsze podziwiałem tutejszą kulturę, świadomość korzyści wspólnoty i równość społeczną. A pozorny dystans, który wydaje się, że mają tutejsi mieszkańcy, jest jedynie wyrazem szacunku do drugiej osoby. Tutaj nikt w amerykańskim stylu nie zapyta się Ciebie z zaskoczenia o Twoje prywatne życie. Najpierw trzeba się trochę poznać.

To, co krytykuję na najnowszym albumie, tutaj też jakby mniej rezonuje, bo wśród publiczności mam wrażenie, że słyszę: „Wiemy, wiemy! Akurat my przyjęliśmy trochę inny model kapitalizmu i aż tak podzieleni nie jesteśmy”. I od razu wracam myślami, do czasów wikingów, gdzie mężczyzna i kobieta byli partnerami i walczyli razem ramię w ramię. Można? Oczywiście, że można.

Niestety nie w krajach zdominowanych przez kościół katolicki i kult patriarchatu.

A propos stereotypów. Ciekawe ile osób zdaje sobie sprawę, że pierwsza część „The Place Where I Belong” mówi o próbie wyrwania się z narzuconych norm społecznych i tak naprawdę o… przemocy domowej. Ci, którzy nie zdawali sobie do końca z tego sprawy niech jeszcze raz prześledzą pierwszą część tego tekstu. To nie jest opowieść o gatunkach muzycznych i złośliwych fanach rocka progresywnego

***

W Danii, w Kopenhadze, po koncercie dostaliśmy tort z okładką płyty. W Norwegii, w Oslo – sernik. Na backstage’ach ze wszystkich możliwych koszyków wysypywały się batony i słodycze. Faktycznie postarano się osłodzić nam tutejszy pobyt, niemniej mój prywatny challenge unikania na trasie przesadnej ilości cukru wskoczył od razu na kolejny level. Czy w Europie jestem tak samo dzielny jak w Stanach? Chwilowo to przemilczę.

Publiczność skandynawska entuzjastyczna. Na szczęście rozśpiewana już od pierwszego utworu. Spodziewałem się dystansu, a tutaj proszę. Być może trochę się jednak za nami tutaj stęsknili, bo końcu – co by nie mówić, minęły cztery lata. (Żeby nie było, my tez się stęskniliśmy). W Oslo poczuliśmy, że daliśmy jeden z najlepszych koncertów tej trasy. Z utworu na utwór coraz bardziej się nakręcaliśmy, pod koniec żałowałem, że nie wozimy ze sobą pirotechniki, albo przynajmniej konfetti. (Trzeba będzie to na tych największych jesiennych koncertach nadrobić).

Kończę ten rozdział na promie płynącym w kierunku Finlandii. To już chyba szósty prom na tej trasie, tym razem czeka nas 10 godzin bujania. Na szczęście mamy wykupione kabiny, więc będziemy mogli się przespać w normalnych łóżkach.

Spacerując po promie, gdzieś z dala od kolejnego Duty Free Wonderlandu i wydających z siebie metalicznych dźwięków automatów do gier, zacząłem układać plany na rzeczy pomiędzy. Ten rok, to przede wszystkim trasa koncertowa Riverside, ale gdzieś muszę jeszcze upchnąć studio związane z nowym Lunatic Soul. Być może uda mi się też nagrać kolejną płytą elektroniczną? Tylko kiedy dokładnie? Nie wiem… Wiem za to, że wciąż nie potrafię pracować na trasie nad nową muzyką. Nie mogę się odpowiednio skoncentrować, żeby tak wziąć gitarę i coś stworzyć w podskakującym autobusie, czy płynącym właśnie statku. Chyba, że coś spontanicznie na próbie, jakiś riff. Wtedy dyktafon i zapamiętane. Ale tylko jako pojedynczy szkic. Komponowanie nie do końca wychodzi mi w podróży, ale planowanie już jak najbardziej. Nowe cele, projekty, koncepty, wykresy, słowa klucze, pomysły na grafikę. Podczas tej trasy tworzą się plany na kilka lat do przodu. Aktualnie zatrzymałem się na końcówce 2025. Zmroziło mnie kiedy zdałem sobie sprawę ile skończę wtedy lat.

To jak to było z tą latte? Jak to było z tymi słodyczami? Że pozwalają mi się zapomnieć? Że nie myślę wtedy o upływie czasu?

Dobra to jutro. Jak już będziemy w Tampere.

Dzisiaj jeszcze popracuję i napiję się zwykłej gorzkiej herbaty.