Skip to main content

notes from the expedition, part 8

Well then, how is it with the whole sightseeing thing when you’re on tour?

I’ll tell you.

When we are on a long tour, we see the world mainly through the window of an airplane (“Look, it’s Greenland!”), the window of a bus (“Look, forests in Oregon look exactly like forests in Poland!”), and the window of a ferry or ship (“Gentlemen, we’re about to make landfall at Calais, see you at deck 5!”). We also specialise in comparing countries according to hotels, airports, harbours, car parks, petrol stations and, most importantly, toilets.

We obviously see the world also through cuisines, but it’s not that we immediately look for the most popular restaurant serving local delicacies in each place we visit. Usually, we start by filling our stomachs with the local version of the morning coffee, and then with the same sort of tried and tested dishes, which tend to oscillate around some kind of pizzas, Chinese food and burgers. Unless, of course, you’re vegetarian. Or, pardon me, vegan (for as we all know, in this decade vegetarianism is for amateurs), which makes the choice of tried and tested dishes a little different. Sometimes, we take a short trip around the venue, within a few kilometres radius, to see the architecture and infrastructure of a given city or its suburbs.

True, there are days off on tour as well, and if they don’t fall on “travel days”, we can see a lot more (provided we had planned an itinerary in advance). So there is a chance that you’ll find a picture of us against a famous building or local space on our social media. The truth is though, the older we get, the more often we choose to relax and recover in a hotel rather than to tick recommendations off a list.

“The list of recommended places” is our homework on tour. I’m certain each of you knows some compulsive globetrotters who, as soon as you mention where you’re going, will come up with a list of places to see, eat, send greetings from and then report if they were right. You look at that list with tired eyes while picking up the key to room 302 from a hotel reception, and you promise yourself that you’ll do all that… next time.

Yes, ladies and gentlemen, sightseeing on tour is mostly hindered by chronic lack of time. Of course, a glimpse here and there, in a flash, on the fly… but to soak it all in, fill the lungs, close your eyes, spread your arms and make lasting memories – to do all that, you have to travel in your own time. And while on tour? On tour we are restricted by supervisors of excessive tourist-explorer emotions, guardians of all mental attention: the clubs. The clubs and their companions, the dressing rooms.

Small clubs and big clubs. Old clubs and new clubs. Iconic clubs and obscure clubs. Clubs with beautiful dressing rooms filled with comfy couches, and clubs without any couches at all, where you sit, as if for punishment, in a corner, in sorrow. Neat and tidy clubs and those that are all too familiar with the first two words of the famous rock’n’roll slogan. Clubs with stages that make you go “wow” and those that make you go “ouch”, where all you can do is feel the rhythm (in other words, play and beat it). Clubs with bathrooms and showers with decent water pressure and those where water trickles prostatically in a sinusoidal way (that is, if a bathroom is there at all). Dressing rooms with lights and mirrors, and those without. Or those lit like a scene from a horror film, where the only mirror hanging on a wall decorated in vaginophallic scribbles is completely covered with promo stickers of previous guests. Clubs whose crews are nice, helpful and full of empathy, and those where nobody gives a toss about you.

Speaking of the human element.

When you travel the world on tour, you get to know not only places, but most of all people, their local culture and customs. This is what we do get to experience on tour and I’m glad that our Riverside journeys allow me to meet interesting and inspiring people as well as observe their habits and behaviour.

***

Our return after four years to the island nation in Western Europe was surprisingly successful. We had feared we’d see thinned out rooms because we realise that these days, when artists take a break that’s a bit too long, they have to start again, perhaps not from square one but at least from a few steps back. The old fans will have found a substitute, the initial fascination will have faltered, no surprises here. But we were surprised indeed because we played to full houses.

It was the first time we’ve played in Dublin, Ireland. Going back to what I wrote at the beginning of this chapter: did we have time to see it? (Dublin, not the chapter) Of course not! The only vaguely touristy thing was a picture taken against an unknown street near the club and going for the pho soup with a group of friends. But the evening show attracted a nice crowd and Dublin’s iconic “Button Factory” was sold out.

In Scotland, I opted for Scottish breakfast. I had made up my mind to clog my arteries and raise cholesterol levels for a few days with the whole disgustingly fascinating palette of breakfast colours. Since we play quite intense two-hour sets which require a lot of involvement from us and our audiences, I need good levels of energy. And as we all know, you’ll eat this kind of breakfast and you’re satisfied until 6pm.

A short walk around Glasgow reminded me of my old fascination with single malt whisky and of all those bottles of Scotch I’d purchased several years ago, which are now gathering dust. “Ooh, we’d sit down over these here,” remarked chimney sweeps who came to check ventilation ducts at my place and spotted my collection. It’s a good thing they didn’t sit down so I still have a stash of birthday presents for friends.

The concert in Glasgow was also successful. As was the one in Birmingham. That one was a little louder because more people came to sing with us. A lot more than previously. We had a record turnout in Manchester as well. (“Well then, it’s not that bad in the UK, they still remember us here!”) Did I manage to tick any places off the list in Glasgow, Birmingham or Manchester? Of course not, there was no time for it.

But at least I took a ride with Maciek on the London Tube. I had an excuse: I had ordered a reverb and wanted to pick it up in person somewhere in Old Street. So hello, don’t tell me I haven’t done any sightseeing on this tour! Two lines of the underground and a music shop – tick.

The final concert in the London Indigo Arena during the Prognosis festival confirmed that we have to go back to the Isles next year. The audiences still love us. Or maybe they’d only just fallen in love with our new positive image.

***

It’s 6am. I’m drinking coffee and watching the sleepy sun through a scratched window. I’m basically on my own as the ferry from Dover, UK to Dunkirk, France is not very busy. Those I can see are lying on their sides under their jackets and snoring.

The European spring edition of “ID.Entity Tour” started in the Netherlands, then moved for the 5 above mentioned concerts in the UK and Ireland, and is now heading for Denmark, Sweden, Norway and Finland. We haven’t been there for a long time either. And we still don’t know if they will like our new, energetic set there.

Maciek has recently told me that sightseeing is meaningful to him if he has an opportunity to sit down in a local cafe and have a cup of coffee. He’s sleeping somewhere nearby now and I am ticking off one of the entires on my private list of things to do on tour. I’m not in a cafe. I’m on deck seven with a view of the sea horizon.

The entry reads: “Drink coffee on the ferry while watching the sunrise”.

Tick.

„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.8

No to jak to jest z tym zwiedzaniem świata podczas tras koncertowych?

Już piszę.

Podczas dużej trasy koncertowej zwiedzamy świat głównie za pośrednictwem okna samolotu („O patrzcie Grenlandia!”), okna autobusu („Patrzcie, w Oregonie mamy te same lasy co w Polsce!”) oraz okna promu lub statku („Panowie, powoli dobijamy do Calais, widzimy się na decku 5!”). Specjalizujemy się też w porównywaniu krajów poprzez hotele, lotniska, porty, parkingi, stacje benzynowe i, co jest oczywiście najważniejsze – toalety.

Oczywiście świat zwiedzamy również poprzez lokalną kuchnię, ale nie, że co kraj, to od razu wpadamy do miejscowej restauracji na „the best of local cuisine”, tylko w większości zapychamy nasze żołądki najpierw ichniejszą poranną kawą, a potem wciąż tym samym, sprawdzonym jedzeniem, oscylującym wokół pizz wszelakich, chińszczyzn i hamburgerów. No chyba, że jesteś wegetariański, albo przepraszam wegański (bo jak wszyscy wiemy wegetarianizm w tej dekadzie jest już tylko dla amatorów), to wtedy potrawy są trochę inne. Czasami robimy też krótki wypad dookoła miejsca, w którym gramy, tak w promieniu iluśtam kilometrów od klubu, i poznajemy architekturę i infrastrukturę danego miasta, tudzież jego przedmieść.

Owszem, trafiają się wolne dni (tzw. „day offy”) i – jeśli nie jest to „dzień podróży” – możemy wtedy zwiedzić znacznie więcej (jeśli sobie oczywiście wszystko wcześniej zaplanujemy). Pojawia się więc szansa, że na socjalach umieścimy się na tle jakiegoś sławnego budynku, bądź lokalnej przestrzeni. Prawda jest jednak taka, że im jesteśmy starsi, tym częściej wolimy regenerować się w hotelu, niż odhaczać kolejne punkty z listy tzw. miejsc polecanych.

„Lista miejsc polecanych” to tzw. praca domowa na wyjazd. Na pewno każdy z Was ma wokół siebie znajomych, co to kompulsywnie świat zwiedzają, i jeśli wspomnisz gdzie się wybierasz, to zawsze proponują Ci listę obiektów, które koniecznie musisz zobaczyć, w których musisz koniecznie zjeść, i z których koniecznie masz ich pozdrowić i potwierdzić, że mieli rację. Patrzysz więc na tę listę zmęczonym wzrokiem, jednocześnie odbierając kartę z numerem 302 z hotelowej recepcji, i obiecujesz sobie, że oczywiście to zrobisz… ale przy następnej okazji.

Tak drodzy Państwo, zwiedzanie świata na trasie koncertowej, to przede wszystkim chroniczny brak czasu na jego należyte poznanie. Oczywiście fragmentarycznie, chwilowo, tak w przebłysku i przelocie – jak najbardziej, ale żeby nasiąknąć, napełnić płuca, zamknąć oczy i rozłożyć ręce, nasycić się i należycie zapamiętać – to raczej trzeba wrócić poza trasą. A na samej trasie? Tu – niczym kontrolerzy nadmiernych emocji turystyczno-poznawczych, niczym strażnicy wszelakiej mentalnej atencji, witają nas przede wszystkim kluby, kluby i jeszcze raz kluby. Oraz oczywiście ich towarzyszki życia – garderoby.

Kluby małe, kluby duże. Kluby stare, kluby nowe. Kluby kultowe i te od kultu dalekie. Kluby z pięknymi garderobami, gdzie jest dużo wygodnych kanap, i kluby gdzie tych kanap nie ma w ogóle, a ty siedzisz jak za karę w zgięciu i smutku. Kluby czyste i zadbane, i te pamiętające dwa pierwsze hasła związane z Rock’n’rollem. Kluby, gdzie sceny, na których masz wystąpić, wywołują efekt „Wow” i takie, które powodują efekt „Ała”, gdzie najchętniej grałbyś tylko w „Gis” (w nasze trasowej terminologii skrót „Gis” oznacza „Gramy i sp…!”). Kluby, z łazienkami, gdzie w prysznicach jest należyty strumień wody i kluby, gdzie tylko ciurka prostatycznie metodą sinusoidalną, albo też łazienki nie ma wcale. Garderoby, w których jest światło i możesz się przejrzeć w lustrze, i garderoby, gdzie światła nie ma – albo jest, ale jak z horroru – a jedyne lustro, na tle pobazgranej ściany, ozdobionej we wszelkiego rodzaju waginofallusy, pozalepiane jest promocyjnymi naklejkami poprzednich gości. Kluby, w których pracujący w nich ludzie są mili, empatyczni i niezwykle pomocni, i kluby, w których pracownicy mają Cię centralnie w rzyci.

A skoro przeszliśmy już do czynnika ludzkiego.

Świat na trasie zwiedza się poznając nie tylko miejsca, ale przede wszystkim ludzi, ich tutejszą kulturę i obyczaje. Tego na trasach koncertowych faktycznie doświadczamy i cieszę się, że nasze riversajdowe podróże dają mi zarówno możliwość obcowania z ludźmi ciekawymi i inspirującymi, jak i obserwacji ich zachowań i przyzwyczajeń.

***

Pierwszy po czterech latach powrót na wyspiarskie Państwo w Europie Zachodniej był zaskakująco pomyślny. Obawialiśmy się przerzedzonych sal, bo jak artysta w dzisiejszych czasach zrobi zbyt długą przerwę, to potem w pewien sposób zaczyna, jeśli nie od zera, to przynajmniej od miejsca, w którym był już jakiś czas temu. Dawni fani znajdują sobie substytut, trochę też im zauroczenie przechodzi, wiadomo. Tutaj jednak spotkało nas zaskoczenie, bo sale mieliśmy pełne.

W Dublinie, w Irlandii, wystąpiliśmy po raz pierwszy. Czy nawiązując, do tego co napisałem na początku tego rozdziału, mieliśmy czas na jego zwiedzenie? (Dublina, nie rozdziału) Oczywiście, że nie! Jedynie co się wydarzyło, to cyknęliśmy sobie fotkę na tle nieznanej nam ulicy obok klubu i poszliśmy z przyjaciółmi na kolejną porcję zupy pho. Wieczorny koncert przyciągnął jednak spory tłum, który pozwolił wyprzedać kultowy dubliński „Button Factory”.

W Szkocji udałem się na szkockie śniadanie. Postanowiłem, że od tej pory przez kilka dni, będę sobie zatykał żyły i podnosił cholesterol całą tą obrzydliwie fascynującą paletą śniadaniowych barw, żeby jakoś dźwignąć te nasze koncerty, skoro gramy naprawdę intensywne dwie godziny i wciąż wymagamy od siebie i naszej publiczności sporego zaangażowania. A jak wszyscy wiemy – zjesz takie śniadanie i do 18 masz spokój.

Krótki spacer po Glasgow przypomniał mi jak bardzo zafascynowany byłem kiedyś whiskey single malt i jak bardzo od wielu już lat kurzą się u mnie kupione z piętnaście lat temu szkockie butelki. „Oj posiedzielibyśmy u Pana” zagadali parę lat temu kominiarze, sprawdzając stan wentylacji w okolicach mojej wyeksponowanej wtedy kolekcji. Dobrze, że nie posiedzieli. Do dzisiaj mam czym obdarowywać znajomych solenizantów.

Koncert w Glasgow również udany. Podobnie jak w Birmingham. Bardziej rozśpiewany, bo i więcej osób przyszło. Dużo więcej niż kiedy byliśmy tutaj ostatnio. W Manchesterze również podbiliśmy swój frekwencyjny wynik. („Ej, czyli nie jest tak źle w tej Anglii. Jeszcze nas pamiętają!” ) Czy udało mi się odhaczyć coś z listy miejsc do zobaczenia w Glasgow, Birmingham i Manchester? Oczywiście, że nie było czasu.

Ale przynajmniej przejechałem się z Maćkiem londyńskim metrem. Pretekstem był zamówiony efekt pogłosowy, który chciałem odebrać osobiście gdzieś na Old Street. Więc halo, żeby nie było, że nic na tej trasie nie zwiedzałem! Dwie nitki metra i sklep muzyczny zostały odfajkowane.

Finał w londyńskiej Indygo Arena, podczas festiwalu Prognosis podkreślił tylko, że musimy wrócić na Wyspy za rok. Publiczność wciąż nas kocha. Albo dopiero zaczyna, bo chyba kupują ten nasz nowy pozytywny wizerunek.

***

Jest szósta rano. Piję kawę i przez porysowaną szybę patrzę na zaspane słońce. Jestem praktycznie sam, bo na promie z brytyjskiego Dover do francuskiej Dunkierki nie ma jakichś szalonych tłumów. Ci, którzy są w zasięgu mojego wzroku, leżą na boku i chrapią przykryci kurtkami.

Europejska, wiosenna edycja „ID.Entity Tour” wystartowała w Holandii, potem zaliczyła wspomnianych 5 koncertów na Wyspach Brytyjskich i Irlandii i teraz zmierza do Danii, Szwecji, Norwegii i Finlandii. Tam też dawno nas nie było. Tam też jeszcze nie wiemy, jak przyjmie się nasz nowy energetyczny set.

Maciek mi ostatnio powiedział, że dla niego zwiedzanie świata ma znaczenie, jeśli ma możliwość chwilę posiedzieć w jakiejś lokalnej knajpce i napić się kawy. Teraz śpi gdzieś obok, a ja – mimo, że w knajpce nie jestem, tylko na siódmym decku z widokiem na morski horyzont, odhaczam sobie właśnie jeden z punktów na mojej prywatnej trasowej liście rzeczy do zrobienia.

„Napić się kawy na promie, patrząc na wschód słońca”.

Zaliczone.