notes from the expedition, part 6
If there’s one thing that I can’t understand here is the love of cold water in restaurants. And air-con. Are you familiar with images of dogs sticking their heads through the windows of moving cars when the stream of air almost pulls their tongues out and moves away all the skin folds around their jaws, exposing their gums? That’s how air-con works here. You take an Uber and no matter the temperature outside, the air-con blows straight into your face as if someone directed a leaf-blower at you. Or you start a tour – you get into the sleeper bus, make yourself comfortable in your bunk and a moment later you start looking around for gaffer tape to block all the holes around your head because streams of air cut you like water jets in an aquapark.
Speaking of water: why does is it always have to be so cold here? Why is it always served with the damn ice? And why are there so many ice cubes in the jug that you freeze at the mere sight of it? I don’t know and I don’t think I will ever understand this love of ice cold drinks. Just like I won’t understand filling all the coolers with as much ice as would fit inside so all cans are properly chilled. I know that a beer or a coke have to be cold but do they have to be the coldest of all the cold beers and cokes in the world? I’m sorry, but are you taking part in some sort of a competition for the coldest beers and cokes? You take a can in your hand and if your arm is covered up in frost as far as your elbow in a few seconds, as if you were touched by Sub-Zero, you win?
Naturally, some of our tech crew are just waiting for our drinks fridge on the bus to be filled with ice to the brim. And I’m just watching as the can tabs pop with a hiss and the liquid nitrogen, aka soda, goes down their throats. I shudder and immediately come down with a mental laryngitis. This fondness for very cold drinks is and will always be utterly incomprehensible for me. I will never understand the overly cold contrast of the indoors and the fridges, even when the planet heats up even more and starts to burn people alive (which is probably going to be the main excuse then). Unless it’s some sort of a method for maintaining balance in nature: it has to be as cold inside as it’s hot outside. Who knows. The point is, at this tour, the temperatures outside are nowhere near crazy hot but the inside remains as freezing as ever.
***
And so I’m looking at the frost climbing up my arm and I say, “Do you not have slightly warmer water please?”. In reply, I get a smile and a shrug.
Yes, the temperature applies also to regular water in plastic bottles. In clubs, it’s always stored in freezers. Possibly the same freezers in which they keep bodies of those who protested against cold drinks.
I unscrew the plastic bottle, pour a little into a kettle (fortunately, we have a kettle with hot water in our rider so it’s always there for us), I heat it up and pour it back into the bottle. The water is not warm, but it’s not icy cold either. I can take it to the stage. I take two bottles. One is always near the mic stand, the other on the drum platform.
We start from “Addicted”. Then “Panic Room”. Then “Landmine Blast, followed by “Big Tech Brother”. I have no time to drink that damn water. My singing teacher once told me that during a live performance I should drink at least a litre of water. Better yet, 1.5l. And I shouldn’t clear my throat as it irritates the vocal cords. Just drink. Well, but how am I supposed to do that if almost all Riverside songs start from the damn bass or vocals? I longingly wait for “Egoist Hedonist”. That’s when I can take time to tune in properly.
***
The fifth week of the tour, currently on the East Coast, was quite successful. Although it was pouring down in Boston, it didn’t stop me from walking around the neighbourhood and buying another card. We also ticked “Boston Cream” off our list (obviously in keeping with my sugar detox, which I wrote about at length in my previous chapter) as well as another successful concert. The audiences get better and better at the so called “Silent Scream”. I don’t want to spoiler our live shows but it’s definitely a strong point of our setlist this year.
On our day off in New York, we had breakfast with a view of Manhattan, and then got to the heart of it, looked up, said “wow” a few times, ate a classic New York hot dog and a classic non-New York burger, followed by… a cheesecake (that’s also in keeping with my sugar detox, which I wrote about at length in my previous chapter). A classic New York cheesecake. From Junior’s, of course.
The next day we had the so-called “drop and go” (the bus drives up to the club, we unpack as fast as we can, then the driver waves goodbye and drives off, rushed by the honking cars he’d blocked, to a distant carpark, far away from the NYC noise), so we were stuck in the tiniest green room. It turned out that the club where we played was on Broadway so I took the opportunity to shop at the Hamilton store (my daughter and I are fans) and managed to buy a 3D postcard (after all, I am in New York so the card has to be special). We also wandered in Central Park with Michał (up to the Lennon mosaic). In the evening, we played our concert, after which we high-fived Adam Holtzman and met his lovely wife, Jane, as they honoured us with their presence. When we were leaving Manhattan at night and saying goodbye to Times Square shimmering with all the possible colours, we promised ourselves that next time we will try and not be stressed by the fact that some New York clubs treat you like another standup comedian who basically needs one microphone and one spotlight on stage.
In Philadelphia, we went sightseeing with Maciek, breaking our personal bests in totals for steps. I had been to Rocky Steps last year so we skipped it this time but we managed to look at a big part of American history. In Pittsburgh (where, as it turned out, they don’t like each other with Philadelphia, which opened the way to a few jokes), I had a crisis and one of those unpleasant attacks on stage, which are imperceptible on the outside. And in Washington DC we spent some time checking out all the most important places which I had known only from playing Fallout 3 (the Washington Monument was not destroyed in a nuclear war, who knew?) and many popular films (“That’s all I have to say about that [Vietnam]”). The concert in the evening was at a club so scantily lit that for the first time in my career I had the impression that I was singing to some kind of a dark abyss, from which you could hear voices of fans it had just swallowed. And when I asked, as I always do, how many people saw Riverside for the first time, I had the frightful realisation that during that concert I would be the one who would not see the audience.
Just a paradox or another attempt at maintaining balance?
***
I will miss our crew. I will tell you more about them in the last American part of the notes. For now, let me just say that we all really took to each other. And the fact that we have spent so many days and travelled so many miles together in one narrow space was absolutely not a problem for anyone. But we do feel that we need some rest. From the constantly vibrating beds, from club schedules, car parks, hotels, shower rooms and, however nicely you’d like to put it, from the specific tour cuisine. It would simply be nice to look at some other faces for a change, like the faces of our family members for example 
Tonight we’re playing our last concert, in Carrboro in North Carolina. We have just pulled up outside the club. I have to remember to say thanks to the whole crew at the end of the show. Where are the small yellow notes so I can stick them in a few places.
Do not forget to thank the whole crew.
Do not forget to thank the whole.
Do not forget to thank.
Do not forget.
Do not.
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.6
Jednej rzeczy nie jestem w stanie tutaj zrozumieć. Zamiłowania do zimnej wody w restauracjach i… do klimatyzacji. Znacie te obrazki, kiedy pies wystawia swój pysk przez szybę jadącego samochodu i strumień powietrza, nie dość, że prawie wyrywa mu język, to jeszcze odkrywa wszystkie fałdy wokół szczęki? Tak Amerykanie mają tu wszędzie odkręcona klimę. Wsiadasz do Ubera, i bez względu na temperaturę za oknem, klimatyzacja wieje Ci w twarz, jakby ktoś zamienił miejscami rurę starego odkurzacza i Ci do twarzy przystawił. Albo, zaczynasz trasę, wsiadasz do nightlinera, wbijasz się do koja i już za chwilę rozglądasz za gafrem, żeby pozaklejać wszystkie dziury wokół głowy, bo strumienie powietrza tną w ciebie niczym bicze wodne w aquaparku.
No właśnie, a propos wody. Dlaczego ta woda jest zawsze taka lodowata? I dlaczego zawsze jest z pieprzonym lodem? I dlaczego jeśli jest lód, to kostek lodu jest tyle, że człowiek marznie na sam ich widok? Nie wiem i nigdy tego tutejszego zamiłowania do lodowatych napojów nie zrozumiem. Tak samo jak nie zrozumiem wypełniania tzw. coollerów największą możliwą ilością lodu, żeby puszki miały odpowiednią temperaturę. Ja wiem, że piwo lub cola muszą być zimne, ale czy naprawdę muszą być najzimniejsze ze wszystkich najzimniejszych piw i col na świecie? Czy tu, przepraszam bardzo, panują jakieś zawody w najzimniejszych piwach i colach? Że bierzesz puszkę do ręki i tak mniej więcej w ciągu kilku sekund, niczym za dotknięciem Sub-Zero, masz rękę po łokieć oszronioną?
Oczywiście część naszej ekipy technicznej tylko czeka, aż lodóweczka na napoje gazowane w naszym busie wypełni się po brzegi lodem. Patrzę więc tylko, jak z sykiem strzelają im te aluminiowe zawleczki, i jak leją sobie w gardła ciekły azot zwany sodą. Wzdrygam się i na sam widok z miejsca dostaję mentalnego zapalenia krtani. Zamiłowanie do bardzo zimnych napojów jest i zawsze będzie dla mnie absolutnie niezrozumiałe. Nawet jeśli na zewnątrz budynków podgrzana do granic możliwości planeta będzie palić ludzi żywcem, co pewnie będzie głównym tłumaczeniem, nigdy nie zrozumiem tego przesadnie zimnego kontrastu wewnątrz budynków i stojących w nich lodówkach. No chyba, że to ma być jakiś sposób na zachowanie równowagi w przyrodzie. Wewnątrz ma być tak samo zimno jak na zewnątrz gorąco. Kto wie. Sęk w tym, że akurat na tej trasie na zewnątrz szaleństw z dodatnią temperaturą raczej nie ma, ale wewnątrz z tą ujemną nic się raczej nie zmieniło.
***
No więc patrzę na tę swoją oszronioną rękę i mówię:
– Nie ma trochę cieplejszej wody?
W odpowiedzi dostaję uśmiech i rozłożone ręce.
Tak tak. Temperatura tyczy się również zwykłej wody w plastikowych butelkach. W klubach mają tylko taką trzymaną w zamrażarkach. Pewnie w tych samych zamrażarkach trzymają zwłoki tych, którzy protestowali przeciwko zimnym napojom.
Odkręcam korek plastikowej butelki, wlewam trochę wody do czajnika (na szczęście w riderze mamy czajnik z gorącą wodą i ten zawsze jest obecny na backstage’u), podgrzewam i wlewam z powrotem do butelki. Woda nie jest ciepła, ale nie jest też lodowata. Z czymś takim mogę iść na scenę. Biorę dwie. Jedną zawsze stawiam przy statywie, drugą na podeście perkusyjnym.
Zaczynamy od „Addicted”. Potem „Panic Room”. Potem „Landmine Blast”, potem „Big Tech Brother”. Nie mam kiedy się tej cholernej wody napić. Mój nauczyciel śpiewu powiedział mi kiedyś, że podczas koncertu powinienem wypić przynajmniej litr. A najlepiej 1,5 litra. I mam nie odchrząkiwać – bo podrażniam wtedy struny głosowe – tylko popijać. No ale kiedy mam to robić, jak prawie wszystkie utwory Riverside zaczynają się od pieprzonego basu albo wokalu? Na „Egoist Hedonist” w secie czekam jak na zbawienie. Mogę się nawet wtedy bez pośpiechu dobrze nastroić.
***
Piąty tydzień trasy, aktualnie na wschodnim wybrzeżu, był całkiem udany. W Bostonie wprawdzie lało jak z cebra, ale nie przeszkodziło mi to w zwiedzeniu okolicy i kupieniu kolejnej kartki. Zaliczyliśmy też tzw. Boston Cream (to tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału) oraz kolejny udany koncert. Publiczność coraz bardziej wyrabia się w tzw. „Silent Scream”. Nie chce spoilerować naszych koncertów, ale jest to z pewnością mocny punkt naszej tegorocznej setlisty.
W Nowym Jorku podczas day offu zjedliśmy śniadanie w miejscu z widokiem na Manhattan, potem trafiliśmy do jego serca, popatrzyliśmy w górę, porobiliśmy „wow”, zaliczyliśmy klasycznego nowojorskiego hot-doga, klasycznego nienowojorskiego burgera, a na deser… sernik (to też tak a propos mojego słodyczowego detoksu, któremu poświęciłem znaczną część mojego poprzedniego rozdziału). Oczywiście też klasyczny i nowojorski. Dokładnie z niejakiego „Junior’s”.
Na drugi dzień był tzw. „drop and go” (czyli autobus podjeżdża pod klub, my się szybciutko wypakowujemy, po czym kierowca macha nam i ucieka poganiany zablokowanymi i trąbiącymi z tyłu pojazdami, gdzieś hen hen na wolny od nowojorskiego zgiełku parking), skazani więc byliśmy tylko na siedzenie w ciasnym do granic nieprzyzwoitości green roomie. Klub, w którym graliśmy okazał się być na Brodway’u, zrobiłem więc przy okazji zakupy w sklepie Hamiltona – którego z córką jesteśmy fanami – oraz kupiłem kartkę w wersji 3D (W końcu jestem w Nowy Jorku, więc kartka musi być wyjątkowa). Pochodziliśmy też z Michałem po Central Parku dochodząc do mozaiki Lennona. Wieczorem naturalnie zagraliśmy koncert, po koncercie przybyliśmy piątkę z Adamem Holtzmanem i jego uroczą żoną Jane, którzy uraczyli nas swoją obecnością. A opuszczając nocą Manhattan i żegnając mieniący się wszystkimi możliwymi kolorami Times Square, obiecaliśmy sobie, że przy następnej okazji, nie będziemy się tak stresować tym, że w niektórych nowojorskich klubach traktuję Cię jakbyś był tylko kolejnym stand-uperem, któremu zasadniczo wystarcza tylko jeden mikrofon i jedno punktowe światło na scenę.
W Filadelfii pozwiedzaliśmy z Maćkiem miasto robiąc rekord krokowy. Na schodach Rocky’ego byłem już w ubiegłym roku, więc to miejsce sobie akurat darowaliśmy, ale sporą część amerykańskiej historii udało się ogarnąć wzrokowo. W Pittsburghu (który jak się okazało bardzo się z Filadelfią nie lubi, co otworzyło mi drogę do kilku żartów) dopadł mnie kryzys i jeden z tych nieprzyjemnych ataków na scenie, które odbywają się tylko w zamkniętym ciele, a w Waszyngtonie DC nie omieszkaliśmy oczywiście pooglądać przed koncertem wszystkich najważniejszych budowli, które do tej pory kojarzyłem jedynie z gry Fallout 3 (Otóż okazało się, że „Washington Monument” jednak nie został zniszczony przez wojnę nuklearną) i wielu popularnych filmów („That’s all I have to say, about that ”[Vietnam]). Wieczorny koncert zagraliśmy zaś w klubie tak bardzo w światła nie wyposażonym, że po raz pierwszy w swojej skromnej karierze, miałem wrażenie, że śpiewam do jakiejś mrocznej otchłani, która wydaje z siebie dźwięki połkniętych przed chwilą fanów. I kiedy tradycyjnie zapytałem ile osób widzi Riverside po raz pierwszy, z przerażeniem zdałem sobie sprawę, że podczas tego koncertu, to ja będę tym, który po raz pierwszy nie zobaczy swojej publiczności.
Zwykły paradoks, czy kolejna próba równowagi?
***
Będę tęsknił za naszą ekipą. Jeszcze Wam o niej opowiem w ostatnim amerykańskim odcinku. Na razie tylko nadmienię, że naprawdę się tu wszyscy polubiliśmy. I fakt, że spędzaliśmy tyle dni i kilometrów razem w jednej wąskiej przestrzeni, absolutnie nikomu tu nie wadził. Czujemy jednak, że zbliża się tzw. potrzeba odpoczynku. Od tych wiecznie drgających łóżek, od klubowych schematów, od parkingów, hoteli i shower roomów oraz – co by jednak nie mówić – od dosyć specyficznej kuchni. No i dobrze byłoby też dla odmiany popatrzeć w końcu na trochę inne twarze. Np. członków naszych rodzin
Przed nami ostatni koncert. W Carrboro, w p Karolinie. Właśnie przyjechaliśmy pod klub. Muszę pamiętać, żeby na koniec koncertu podziękować ładnie całej ekipie. Gdzie są te małe żółte karteczki, to sobie zaraz ponaklejam w kilku miejscach.
Nie zapomnieć podziękować całej ekipie.
Nie zapomnieć podziękować całej.
Nie zapomnieć podziękować.
Nie zapomnieć.
Nie.