notes from the expedition, part 5
I got over the cold. I wonder how long it will stay this way. I really have to be careful now to not catch something again. Oh how I envy my lovely colleagues from technical support, and even my bandmates, who can all be having colds during concerts because no one can tell anyway. When the vocalist is down with something, it’s immediately clear that something’s not quite right. When the drummer or guitarist are not feeling great, it’s not that noticeable. Oh well, he made a couple of mistakes, maybe he’s tired or hadn’t had enough sleep. True, mistakes happen even when everyone feels great, and people simply forgive. But when the vocalist is ill, the audience find themselves on the path of suffering, which is satisfying only for masochists, malicious reviewers, and all those who forgot to bring their hearing aids.
In general, the whole vocal maintenance and being careful to not catch anything on tour has already become a routine. I quit smoking and drinking* a long time ago. I don’t do any other drugs either. The only addiction I have left is sugar, although I ditch it when I go on tour (on my request, we removed sweets from our rider). Chocolate bars, sweets, dragées, chocolate covered nuts – away with all of that, a complete detox. At the age of 40, I found out that I have a stomach and that there’s such a thing as reflux. When you’re a singer, it’s not really a desirable condition. And so I also quit drinking cold and fizzy drinks. But I can’t really get rid of three things: my asthma meds, which I inhale twice a day, stress and responsibility. The latter two are always there, lurking, having a negative effect on my immune system. Perhaps that’s why, at the beginning of “ID.Entity Tour”, I had a bit of a false start.
Fortunately, my voice returned and I can now go sky high, do riffs and runs, and even try to chase Keith from The Cyberiam, who sometimes sings so high it makes me think he’s about to explode (admittedly, when it comes to technique, he’s a true terminator). They’re laughing at me that all it took was one evening with tequila and my voice got better right away (*ha-ha-ha, he’s only just said he quit drinking). I don’t think I’ll make a habit of it though.
Speaking of explosions; there were none on any of the stages we played on, but there were some… among the audience.
***
I don’t know what they add to Canadian food, or maybe it’s something in maple syrup or Tim Hortons’ doughnuts, but we hadn’t seen audiences singing their heads off to that degree outside of Chile or Mexico. It was madness. Toronto was fairly measured, but what happened later in Montreal and Quebec, well that was the highest level of transcendence, which brought about both incredible joy, but also sadness that the concerts weren’t officially recorded (although a few overzealous fans with permanently outstretched arms were doing their best to disrupt that balance).
Well, I can’t really hold it agains them because enthusiastic reactions of the audience are perfectly tailored to suit our style on stage and the choice of songs we play live. Such response gives us wings and in return we give back even more. We are not the kind of band who are playing live for the so called contemplative listener. We do prefer it when people let us know they are there not only in spirit, but in person. Obviously, we can’t make anyone react like that but… we love enthusiastic audiences the most. And the enthusiasm in Canada was truly overwhelming. Perhaps it was because the attendance was higher than before, perhaps it’s all down to maple syrup, or maybe there’s a patriotic thread of understanding as both Poland and Canada have white and red flags? I don’t know. But we do look good in red.
Speaking of red – Tomek, our acoustician, told me after one of those concerts that people were shouting so loudly that the decibel meters were showing only one colour.
***
An advantage of playing in medium venues is the intimate atmosphere. And one of the disadvantages is the small number of stage lights at a given venue. And so we were happy to play in Montreal and Quebec City in venues where our light technician, Mateusz, could finally show off his skills. We have our own lights too and the arch finally looked the way it should. With the club’s lights on top of that, it was really impressive.
I was also happy that the set is finally solidified and all tracks are in the right place. It flows very well, it tells a story but there are no boring lengthy bits. We do interact with the audience a little as well, and the two hours fly quicker than all the Apple Watches of the world might indicate. New songs gain new life and let you see why “ID.Entity” is also inspired by our concert energy.
The explosion of enthusiasm, which we experienced in Canada more than in any other place on this tour, made up for all the inconveniences caused by the weather and the controversial conditions in previous venues. We were leaving the country of the maple leaf with big smiles on our faces and a pleasant sense of fulfilment. What’s more, we also switched to daylight saving time (it happens here about two weeks ahead of Poland) so we now have only a 5-hour difference between here and home.
Which is good because we’re a bit homesick.
***
Today I walked into a huge shop called “It’s Sugar”. I looked around. I let out a sigh. For a moment, I had the thought to buy a huge Haribo bear the size of a bass amp for everyone on the bus but I was put off by the price and a mental image of the way it would be consumed. I ended up with a big pack of M&Ms which contained lots of different colourful smaller packets inside. I bought it and left it as a gift for our road tech crew.
I heard they discovered new flavours. Lucky guys.
***
There are 6 concerts left of this tour. As luck would have it, this weekend in New York and Philadelphia we are competing with the so called “Marillion Weekend”, for which a large number of fans of both bands had already bought the very expensive tickets. Oh well, if it’s not one thing, it’s another. It is what it is. In Quebec City, Muse were playing at the same time as us. I obviously thanked everyone who came to our show only because there were no tickets left for Muse. I got some laughs. Phew… I reached those with a sense of humour.
Today Boston.
tbc
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.5
Wyleczyłem się. Ciekawe jak długo to potrwa. Teraz oczywiście trzeba uważać, żeby znowu czegoś nie złapać. Och jakże zazdroszczę moim szanownym kolegom z techniki i zespołu, że mogą sobie chorować podczas koncertów i tego nie słychać. Jak wokalistę coś dopadnie, od razu wiadomo, że coś jest nie tak, a jak zachoruje perkusista lub gitarzysta, nie ukrywajmy, mało jest to odczuwalne. Ot typ pomyli się ze dwa razy, bo zmęczony lub niewyspany. Wiadome jest, że pomyłki zdarzają się nawet wtedy, gdy jesteś zdrowy, więc ludzie wybaczają. Przy chorym wokaliście publiczność wkracza na drogę męki i cierpienia, która satysfakcjonuje jedynie masochistów, złośliwych recenzentów i tych, którzy zapomnieli z domu aparatów słuchowych.
W ogóle całe to pielęgnowanie głosu i atencja, by za szybko się na trasie nie rozchorować stała się już u mnie swego rodzaju tradycją. Od dawna już nie piję* i nie palę. Używki też są mi obce. Jedyny nałóg jaki mi pozostał, czyli cukier – też na czas trasy odstawiam (słodycze na moją prośbę wyrzuciliśmy z Ridera). Batony, batoniki, cukierki, drażetki, orzeszki w polewie i inne takie – won, detoks kompletny. W wieku 40 lat dowiedziałem się, że mam żołądek i istnieje coś takiego jak refluks. Przy zawodzie wokalisty rzecz raczej niepożądana. Dlatego też i nie piję nic zimnego i gazowanego. Trzech rzeczy nie mogę jednak odstawić – moich leków na astmę, które wdycham dwa razy dziennie, stresu i odpowiedzialności. Te dwie ostatnie zawsze czają się gdzieś za rogiem i wpływają negatywnie na odporność. Być może przez nie właśnie zaliczyłem na sam początek „ID.Entity Tour” mały falstart.
Na szczęście głos powrócił i mogę sobie teraz lecieć w kosmos, strzelać falbany i próbować gonić Keitha z The Cyberiam, który śpiewa czasem tak wysoko, że zastanawiam się, czy za chwile nie eksploduje (przyznaję, pod względem techniki gość jest prawdziwym terminatorem). Śmieją się ze mnie, że wystarczył jeden wieczór z tequilą i od razu głos się poprawił (*ha-ha-ha, a wcześniej pisał, że nie pije). Nie sądzę jednak, by weszło mi to w nawyk.
A propos eksplozji. W ten weekend na żadnej ze scen, na której graliśmy, jej nie było, ale była za to… wśród publiczności.
***
Nie wiem jakie specyfiki dodaje się do kanadyjskich potraw, czy to zasługa syropu klonowego, czy pączków z Tima Hortonsa, ale tak rozśpiewaną publiczność znamy tylko z Chile lub Meksyku. To był jakiś obłęd. W Toronto działo się jeszcze w miarę klasycznie, ale to, co wydarzyło się w Montréalu i Quebecu, to już wyższa szkoła transcendencji, powodująca z jednej strony niesamowitą radość, a z drugiej smutek z braku rejestracji tych koncertów (Chociaż paru nadgorliwych fanów, z wiecznie wyciągnięta ręką, usilnie próbowało tę równowagę zaburzyć).
No cóż, pretensji do takiego zachowania mieć nie mogę, bo entuzjastyczne reakcje publiczności są po prostu idealnie skrojone pod nasz styl prezentacji scenicznej i wybór utworów, które prezentujemy na żywo. Takie odzew nas niesie i nakręca. Dajemy z siebie wtedy jeszcze więcej. Nie jesteśmy zespołem, który odgrywa na scenie kompozycje, przygotowane pod odbiorcę tzw. kontemplującego. Wolimy jednak, jak ktoś z przybyłych daje znać, że jest na sali nie tylko duchem, ale i ciałem. Wiadome jest jednak, że wszystkich do tego zmusić nie możemy, niemniej… entuzjastyczną publiczność kochamy najbardziej. A entuzjazm w Kanadzie był na tej trasie wręcz onieśmielający. Być może była to też zasługa większej niż do tej pory frekwencji, być może wspomnianego syropu, być może pojawiła się też jakaś patriotyczna nić porozumienia, bo na flagach i Polska i Kanada mają przecież te same barwy? Nie wiem. Ale faktycznie dobrze wyglądaliśmy w czerwonym.
A propos czerwonego – Tomek, nasz akustyk, powiedział mi po koncercie, że ludzie krzyczeli tak głośno, że wskaźniki decybeli pokazywały już tylko jeden kolor.
***
Plusem grania w średnich klubach jest atmosfera intymności, minusem – między innymi ilość świateł jakimi dysponuje dane „venue”. Cieszyło więc, że w Montréalu i Quebec City graliśmy w końcu w miejscach, gdzie oświetleniowiec Mateusz nareszcie mógł pokazać swoje umiejętności. Na tej trasie jeździmy z częścią swoich świateł i tzw. „ustawienie w łuk” w końcu wyglądało tak jak trzeba. Do tego doszły światła klubowe. To naprawdę robiło wrażenie.
Ucieszyło mnie też, że set się w końcu osadził, a utwory znalazły swoje miejsce. Płynie bardzo dobrze, jest tematyczny, nie ma dłużyzn. Mamy sporo interakcji z publicznością. Dwie godziny mijają szybciej niż wskazują to wszystkie Apple Watche świata. Nowe utwory nabierają też nowego życia i pozwalają zrozumieć dlaczego płyta „ID.Entity” zainspirowana jest m.in. naszą koncertową energią.
Eksplozja entuzjazmu, którego bardziej niż na innych koncertach tej trasy, doświadczyliśmy właśnie w Kanadzie, zrehabilitowała nam więc wszystkie niedogodności związane z pogodą i kontrowersyjnymi warunkami w poprzednich klubach. Wracaliśmy z kraju klonowego liścia uśmiechnięci i spełnieni. Dodatkowo przeskoczyliśmy na czas wiosenny (Tutaj robią to jakoś dwa tygodnie wcześniej niż w Polsce), więc od domu dzieli nas już tylko 5 godzin różnicy.
To dobrze, bo tęskno.
***
Trafiłem dzisiaj do wielkiego sklepu z napisem „It’s Sugar”. Rozejrzałem się po półkach. Westchnąłem. Przez moment i głowę przeszła mi myśl, że powinienem kupić do autobusu dużego pojedynczego misia Haribo, wielkości pieca do basu, ale przeraziła mnie i cena, i wyobrażenie tego jak miałby być spożywany. Skończyło się na wielkiej paczce MM’sów, która miała w sobie różne kolorowe mniejsze paczuszki. Kupiłem i zostawiłem naszym kolegom technicznym jako prezent.
Podobno odkryli nowe smaki. Szczęściarze.
***
Do końca trasy pozostało 6 koncertów. Pech chciał, że w najbliższy weekend w Nowym Jorku i Filadelfii konkurować będziemy z tzw. „Marillion Weekend”, gdzie znaczna część wspólnych fanów kupiła już bardzo drogie bilety. Cóż, zawsze jest ktoś, zawsze jest coś. Nie da się inaczej. W Quebec City, tego samego dnia co my grał Muse. Oczywiście nie omieszkałem podziękować tym, którzy przyszli na nasz koncert tylko dlatego, że na Muse nie było już biletów. Część sali wybuchła śmiechem. Uff… trafiłem na tych z poczuciem humoru.
Dzisiaj Boston.
M