notes from the expedition, part 4
Do you know that feeling when you’re walking down the pavement and a car suddenly cuts in front of you? It shows up out of the blue from a driveway, a gateway, or a car park, you walk around behind it because you can’t be bothered to wait until it moves, and that’s exactly when it does move and you end up walking around an empty space? “Instead of going straight, I’m walking sideways,” I think to myself then. “The metaphor of life.”
This “walking sideways” is also an accurate description of Riverside’s career. Different adversities made us slow down or take a roundabout way instead of going straight for gold. We had a bit of an uphill battle with “Rapid Eye Movement” and “Anno Domini High Definition” because Inside Out Music, the label we had signed up with, was looking for a new mother label. One day, the previous mother label packed up, looked around the room one last time and… went bankrupt, leaving Inside Out on their own, so we had little to no help promoting those two releases. Touring with Dream Theater in 2007, which in hindsight turned out to be more of a curse than a blessing (“Riverside? Are you talking about those guys who are trying to be like Dream Theater?”), helped us a little at that time but we were mostly left to our own devices. The situation changed later, when we released “Shrine…”
The second crisis, obviously the most serious one, was the death of Grudzień. Cancelled concerts, a year off, then another one. It’s quite obvious (albeit controversial) to admit that nothing attracts more attention to a band than the death of one of their members, but our career did grind to a halt back then. We had to rethink lots of things, get used to the new situation, to each other in a new context, to the new line-up. To record an album that’s different from the previous ones, and so on.
And then another crisis, the lockdown, which happened to all of us around the world. Unlike some other bands, we managed to survive it though and go on with our career.
At the moment, we are promoting our new album, “ID.Entity” on our American-Canadian tour and we’re slowly approaching the attendance figures we had when we were promoting “Wasteland”. We’re playing for slightly smaller audiences than we did in 2019, although there seem to be more and more people coming with each concert (sometimes even more than ever before but that’s really just an exception). We’re playing in winter now, while in 2019 we played in May when it was obviously much easier to get to the venue without the risk of getting stuck in a snowdrift on the way. Also, our album has just been released and not everyone has had enough time to get to know it better. But most interestingly, when I ask at every concert how many people came to see Riverside for the first time, more than half of the room raise their hands. My God, it’s obviously great but what happened to those from the times of “Wasteland”? Covid?
On stage, Riverside haven’t really changed. We’re still better than on studio albums. The new album sounds good or even better live. We’ve played those tracks several times now so we’re so comfortable and synchronised with them, that we are starting to change the arrangements. And that’s good! Let things happen
***
Huge distances on this tour made the amount of days off quite overwhelming at times. We feel like we’ve properly moved in. Soon we’ll be like those Poles who go away for a month and when they come back, they speak as if they had potatoes in their mouths (I’m referring to a cult Polish comedy from 1981). Fortunately, we’re past the halfway point and it’s all downhill from here.
***
The first postcards have been delivered. I got a message from home that the one from Florida reached the letterbox in Warsaw. Three weeks – that’s how long you have to wait for a card from the States. It probably works the same both ways. Do you know that the postcard challenge is still on? And it’s still damn difficult to find a classic postcard with a panorama of the city? But my daughter promised to wallpaper her room with them so I can’t let her down. (By the way, a big thanks to all the good souls for helping me with this analogue challenge.)
In order to send a postcard here, you have to find a post office or a blue “penguin” with a “United States Postal Service” sticker. You put the card in its mouth and that’s it. After the concert in St. Paul I went to the nearest post box, freezing a few bits off on the way, and I finally experienced it myself (previously, people were posting the cards for me). In Chicago, they didn’t let me go anywhere because armed robberies still happen in the neighbourhood where we played. Apparently, the day before our show, one of the people working at the venue got mugged (or I misheard something and I’m spreading rumours like a classic fan of conspiracy theories). But the reality is that the part of Chicago where we were is not the safest, especially since the pandemic. So it’s a miracle that people came to our concert at all.
Speaking of Chicago, we played at Bottom Lounge again, next to those crazy loud elevated railways. A lot more people came than the year before but, surprisingly, they weren’t as talkative as last time. (You know how it is, sometimes a concert is a good opportunity to meet a friend for a beer and a chat about how the business is going :)). I had prepared some snide remarks in advance but the atmosphere was more than fantastic and we were truly surprised by the amazing welcome. Naturally, I forgot again that Polonia come to our Chicago shows. Perhaps not in such large numbers as they do for Daria Zawiałow or Kombii but there are at least 30 people out of 500 who approach us after the concert with a Polish greeting. And I obviously didn’t say anything in my mother tongue from the stage again.
“Remember, it’s always cool to say ‘dziękuję’ (thank you) or ‘cześć’ (hello) in Polish here. They like it,” one of the Polonia friends advised after the show. “Or you could have at least said “kurwa” (fuck)”.
OK, I’ll start the next concert in Chicago from “kurwa”.
***
We have a few tour rituals here. One of them is pho soup. Whenever we find a place serving it, we will walk there even if it’s on the other side of town. I’m beginning to get really tired of breakfasts in iHop but the pho soup always cheers me up. Just like Boston Kreme in Dunkin’ Donuts. (Oh shut up!) And cheesecake. The more buttery, the better. I simply can’t resist them. (And I look forward to New York, apparently you can find the best cheesecakes there).
This weekend we’re conquering Canada. And, as always in Canada, we’ll have the biggest audience on this tour there. I’m writing these words in Toronto, in a hotel room without a view because it’s the middle of the night and the curtains are drawn. Tomorrow we’re playing a concert here (no, we’re not going to cover “YYZ”), the day after tomorrow we’re in Montreal and on Sunday we’re switching to French and playing in Quebec City. Yesterday, we had a party on the bus and played music of Canadian artists. I had no idea that Canada has given the world so many great musicians. I still have tequila and the bloody Bryan Adams in my head. Yes, yes, we had a bit of a team building event last night In general, we are really well behaved on this tour but yesterday we finally had to let off some steam. A moment ago I went back to the bus to pick up a charger – complete silence. Good. At least tomorrow 3/4 of the band will be well rested.
„ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz.4
Znacie to uczucie, kiedy idąc chodnikiem, samochód zajeżdża Wam drogę (pojawia się ni stąd ni zowąd wyjeżdżając np. z jakiegoś parkingu), Wy go obchodzicie, bo nie chce Wam się czekać aż ruszy, i wtedy on rusza, a Wy obchodzicie puste miejsce? „Zamiast iść prosto idę jakimś cholernym łukiem” – myślę sobie wtedy pod nosem – „Normalnie metafora życia.”
To obchodzenie łukiem, można trochę porównać do kariery Riverside. Zamiast iść prosto jak burza, różne przeciwności losu kazały nam w tej naszej karierze zwolnić, albo iść trochę naokoło. Przy płycie „Rapid Eye Movement” i „Anno Domini High Definition” mieliśmy też sporo pod górę, bo zagraniczna wytwórnia Inside Out Music, z którą się związaliśmy, poszukiwała wtedy wytwórni matki. Poprzednia matka któregoś razu spakowała rzeczy, rozejrzała się ostatni raz po pokoju i… zbankrutowała. Inside Out zostało same, a my nie mieliśmy przy tych płytach zbyt dużej pomocy przy promocji. Może trasa z Dream Theater w 2007 – która z biegiem lat okazała się tylko naszym brzemieniem (Riverside? To ci, co próbują być jak Dream Theater?) – trochę nam w tym pomogła, ale głównie byliśmy zdani na siebie. Ruszyło się na nowo dopiero przy „Shrine”…
Drugi kryzys, oczywiście najpoważniejszy, to śmierć Grudnia. Odwołane koncerty, rok przerwy, potem kolejny. Wiadomo, mówiąc trochę kontrowersyjnie, że nic nie robi lepszej reklamy dla zespołu niż śmierć jednego z muzyków, ale kariera trochę wyhamowała. Trzeba było wiele rzeczy przemyśleć, oswajać się od nowa, przyzwyczaić do nowej sytuacji, do nowego składu. Nagrać inny album niż poprzednie, itd.
Kolejny kryzys, to oczywiście lockdown, który trafił nie tylko nas, ale i cały świat. W przeciwieństwie do niektórych zespołów udało nam się go jednak przetrwać i dalej funkcjonować.
W tej chwili, promując nasz nowy album „ID.Entity” podczas amerykańsko-kanadyjskiej trasy zbliżamy się frekwencyjnie do tego, co było przy promocji „Wasteland”. Gramy dla trochę mniejszej publiczności niż w 2019, chociaż z koncertu na koncert jest jej coraz więcej („gdzieśtam” nawet i więcej niż kiedykolwiek wcześniej, ale to wyjątki) Wiadomo – teraz gramy zimą, w 2019 graliśmy w maju. Każdy mógł wtedy dojechać na nasze występy bez obawy, że gdzieś po drodze zamarźnie. No i płyta w sumie dopiero co wyszła, więc nie wszyscy zdążyli się z nią jeszcze odpowiednio oswoić. Najciekawsze jest jednak to, że kiedy pytam w trakcie każdego naszego występu, ile osób widzi Riverside po raz pierwszy, to ręce podnosi więcej niż połowa sali. Boże mój, to oczywiście jest piękne, ale co stało się z tamtymi z Wasteland? Covid?
W Riverside na scenie oczywiście nic się nie zmieniło. Wciąż prezentujemy się lepiej niż na płytach. Nowy album na żywo brzmi dobrze, a nawet jeszcze lepiej. Zagraliśmy te kawałki już kilkanaście razy, więc się z nimi synchronizujemy do tego stopnia, że zaczynami ingerować w aranżacje. I dobrze! Niech się dzieje
***
Ogromne odległości na tej trasie sprawiły, że ilośc offów jest momentami wręcz przytłaczająca. Mamy wrażenie, że już tu na dobre zamieszkaliśmy. Zaraz będziemy jak Ci Polacy, co to jak wyjadą na miesiąc i wracają, to już mówią z kartoflami w buzi („Pasendżer Stanisław Paluch”). Na szczęście minęliśmy już półmetek. Teraz będzie z górki.
***
Pierwsze kartki pocztowe doszły. Dostałem sygnał z domu, że Floryda znalazła się w warszawskiej skrzynce. Czyli trzy tygodnie – tyle trzeba czekać na dostarczenie kartki ze Stanów, i pewnie odwrotnie. Wiecie, że challenge kartkowy trwa? I wciąż cholernie trudno namierzyć taką klasyczną kartkę z panoramą miasta? Ale córa obiecała, że wytapetuje sobie nimi ścianę – więc nie mogę jej zawieźć. (Przy okazji dziękuję dobrym duszom za pomoc w tym analogowym challenge’u.)
Żeby wysłać kartkę trzeba tu namierzyć albo pocztę, albo takiego niebieskiego pingwina z naklejką „United States Postal Service”. Wkłada mu się kartkę w dziub i po kłopocie. Po koncercie w St. Paul wybrałem się do najbliższej takiej skrzynki, przy okazji odmrażając sobie to i owo, i w końcu własnoręcznie tego doświadczyłem (wcześniej mnie wyręczano). W Chicago mi zabronili, bo w dzielnicy w której graliśmy podobno wciąż napadają z bronią. Dzień przed naszym koncertem obrabowali jednego z ludzi związanych z klubem (Albo coś źle usłyszałem i sieję plotkę jak klasyczny zwolennik teorii spiskowych). Prawda jest jednak taka, że w Chicago, w miejscu w którym graliśmy koncert, wieczorami nie jest najciekawiej. Podobno tak jest od pandemii. Cud więc, że ktoś w ogóle na koncert przyszedł.
No właśnie Chicago. Znowu graliśmy z Bottom Lounge, obok tych przejeżdzających nad głową wariacko głośnych kolejek. Przyszło dużo więcej osób niż rok temu, ale o dziwo nie gadali tyle co ostatnio (Wiecie jak to jest, czasami koncert jest dobrą okazją, żeby spotkać się z kumplem na piwo i pogadać o tym jak idzie biznes :)). Przygotowałem sobie już zawczasu parę złośliwości, a tu atmosfera więcej niż świetna i mega zaskoczenie przyjęciem. Oczywiście znowu zapomniałem, że na nasze chicagowskie koncerty przychodzi Polonia. Może nie w takiej ilości co na Darię Zawiałow czy Kombii , ale zawsze jest tych 30 osób na 500, które pięknie po koncercie się po polsku z nami witają. A ja oczywiście znów nic w ojczystym przez mikrofon.
– Pamiętaj, że tu zawsze fajnie jest powiedzieć „dziękuję”, albo „cześć” po polsku. Oni to lubią – doradził mi jeden z polonijnych kolegów po koncercie – Mogłeś też chociaż powiedzieć „kurwa”.
Dobra, następny koncert w Chicago zacznę od „kurwa”.
***
Mamy tu kilka trasowych rytuałów. Jednym z nich stała się teraz zupa pho. Jak tylko jakąś namierzymy idziemy na piechotę nawet przez pół miasta. Śniadania w iHopie powolutku wychodzą mi bokiem, ale zupa pho zawsze poprawia humor. Tak samo jak Boston Cream w Dunkin Donuts. (Och zamknijcie się!) No i Cheescake. Im bardziej maślany tym lepszy. Tego też nie mogę sobie odmówić. (Czekam na Nowy Jork, tam podobno są najdoskonalsze.)
W ten weekend podbijamy Kanadę. I jak to na Kanadę przystało będziemy tu mieli na tej trasie największą publiczność. Piszę te słowa z Toronto, z hotelu bez żadnego widoku, bo już środek nocy i zasłonięte zasłony. Jutro gramy tu koncert (Nie, nie będziemy grali coveru „YYZ”), pojutrze w Montrealu, a w niedziele przerzucimy się na francuski i zagramy w Quebec City. Wczoraj zrobiliśmy sobie w autobusie imprezę i puszczaliśmy kanadyjskich wykonawców. Nawet nie wiedziałem, że Kanada dała światu tyle dobra. W głowie cały czas szumią mi jeszcze tequila i pieprzony Bryan Adams. Tak tak, wczoraj mieliśmy małą integrację Generalnie jesteśmy na tej trasie naprawdę mega grzeczni, ale wczoraj chyba w końcu musieliśmy jakoś odreagować. Wróciłem się przed chwilą do autobusu po ładowarkę – cisza jak makiem zasiał. Dobrze. Jutro przynajmniej 3/4 zespołu będzie wyspana.
Miłego weekendu!