notes from the expedition, part 11

„Riverside – ID.Entity Tour 2023” – Notatki z wyprawy cz. 11

Lato minęło szybciej niż powinno. Wraz z latem minęły i letnie festiwale, i nim się człowiek obejrzał, wylądował już w kolejnym nightlinerze w drodze na ostatnie tegoroczne koncerty.

Czy człowiek czuł ekscytację? Już tak. Bo faktycznie jest jakaś magia w tym pierwszym momencie startu, kiedy znowu spotykasz się z ekipą, przybijacie sobie piątki, autobus rusza i… już jest dobrze. Ale wcześniej? Tak dwa dni przed? Oj, tu z ekscytacją jest niezbyt kolorowo. Rzekłbym w głowie taki bardziej mentalny Oppenheimer niż Barbie. I to ten tuż przed samym wybuchem bomby.

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo nienawidzę wyjeżdżać na trasy. Nawet nie przepuszczacie jak bardzo można mieć w sercu nienawiść do wszelakich przygotowań do jakichkolwiek wyjazdów. I jak bardzo mnie to stresuje. To całe cholerne pakowanie dosłownie zabiera mi chęć do życia. Myślicie, że skoro napisałem kiedyś, że moja pasja to moja praca (i odwrotnie), to na myśl o wyjeździe mam w sobie ekscytację małej dziewczynki, która niczym przed wyprawą do zoo piszczy radośnie i tupie nóżkami, bo nie może się doczekać aż zobaczy małpki i Pana Wyderkę? Nie. Moja ekscytacja na myśl o jakimkolwiek wyjeździe przypomina bardziej rozjechanego na drodze jenota. Przypomina skażoną radioaktywnym opadem planetę, na której jedynym życiem są kłęby trujących gazów. Przypomina powrót do szkoły podstawowej na lekcje fizyki, której nienawidziłem chyba jeszcze bardziej niż matmy.

Gdybym tylko mógł, zaszyłbym się wtedy gdzieś pod kołdrą. Ale nie – trzeba przecież przygotować się na wyjazd! A ja, naprawdę i do bólu szczerze – Nienawidzę. Się. Pakować.

Dlatego pakowanie zawsze zostawiam na tzw. ostatnią chwilę. A to jeszcze przejdę się do sklepu, a to postanowię zrobić porządek w szufladzie, do której nie zaglądałem przez dwa miesiące, a to zbadam jeszcze ze dwie planety w No Man’s Sky albo dokończę bardzo ważny rozdział bardzo ważnej książki, bo potem w podróży nie będzie już tak samo. Bo w podróży jest zawsze inaczej.

Ale to prawda. Jest inaczej. Gdy tylko autobus rusza, odchodzi cały stres związany z pakowaniem. Pojawia się tylko ten inny – czy na pewno wszystko ze sobą zabrałem? Trwa to jednak tylko przez chwilę, bo w końcu nie lecę na Marsa, a zawsze i wszędzie są jakieś sklepy, czy stacje benzynowe, gdzie można kupić przysłowiowy żel pod prysznic. „Witaj wesoła przygodo!” pojawia się wiec na ustach dopiero po odpaleniu silnika. I wtedy faktycznie mam już wielką ochotę spotkać się z Panem Wyderką. Mało tego. Nawet nie mogę się już tego spotkania doczekać.

***

Jesienna odsłona „ID.Entity Tour 2023” to 26 europejskich koncertów. W krajach, w których jeszcze nas w tym roku nie było. Już wiem, że popełniliśmy błąd, bo powinnismy od razu na początku ogłosić wszystkie daty. Teraz przy ogłoszeniu tych jesiennych, duża grupa fanów wciąż zadaje dziwne amnezyjne pytania typu – A kiedy Kanada? Przecież graliśmy w Marcu! Och! A kiedy w końcu zawitacie do UK? Graliśmy w kwietniu! Ojej! Przegapiłem! Belgia! Dlaczego zawsze omijacie Belgię? Graliśmy w czerwcu! O kurczę, nie wiedziałem! I tak w kółko. Następnym razem, chyba trzeba będzie sobie darować te podziały na wiosnę, lato i jesień i od razu sieknąć całość. Tylko z pewnością przydałby się na pokładzie masażysta i kręgarz w jednym, bo zabójcza Ilość dni na siedząco-leżąco w kontenerze potrafi nieźle dać w kość. I to dosłownie.

***

Zaczęliśmy na Węgrzech. W Budapeszcie. Było spoko. 16 stopni na świecie, w klubie, a właściwie w namiocie, trochę więcej. Żywiołowość publiczności na czerwonym. Początek trasy – udany. W rumuńskim Cluj-Napoca troszkę się zestarzałem i posmutniałem, ale kiedy na koncercie odśpiewano mi sto lat, to ponownie rozkwitła we mnie radość. Oczywiście wcześniej był tort. W Bukareszcie, dzień później, znowu mi odśpiewano sto lat. I znowu był tort. Czyli generalnie urodziny miałem podwójne. I torty też miałem podwójne. Pewnie przez to w Bułgarii, jeszcze następnego dnia, byłem trochę rozczarowany faktem, że nie było ani tortu ani życzeń. Człowiek to się jednak do komfortu przyzwyczaja. Myślałem, że moje urodziny będę świętował tyle razy, ile niektóre zespoły robią trasy pożegnalne. Niestety.

Swoją drogą nie pamiętam już trasy na której nie miałbym urodzin. Koniec września to z reguły sezon koncertowy, zawsze się trafią. Rok temu miałem w Gliwicach. Przy Wasteland Tour w Luxemburgu. Przy okazji, w tym roku też gramy w Luxemburgu. I w tymże Luxemburgu zamierzamy głosować, bo w Polsce tego dnia wybory. Żeby nie było, że się nie da.

***

Nightliner tym razem jest dwupiętrowy. Śpimy na górze, cheelujemy na dole. Na górze też jest dodatkowy pokój z PlayStation. No dobra, tu cheelujemy bardziej. To znaczy cheeluje ekipa, bo przyznam Wam się, że jest jeszcze jedna rzecz, której nie cierpię na równi z przedwyjazdowym pakowaniem – GRY W PIEPRZONĄ FIFĘ. Wiec jak tylko ją odpalają, przewracam oczami i od razu zawijam się do koja. Na szczęście od „sypialni” dzielą mnie podwójne drzwi, więc nie słyszę jak się przekrzykują w tych swoich e-sportowych uniesieniach. Na razie próbuję pracować. Ambitnie. A to coś pisać, a to coś czytać. Wziąłem też „muzycznego kompa” i mam zamiar trochę nadrobić pomysły na nowego Lunatica. Życie w trasie ma jednak jeden minus – trudno, przy tej całej intensywności, pozostać odpowiednio skoncentrowanym. Zwłaszcza jeśli trochę Cię w nocy wytrzęsie na wyboistych drogach. Na razie jeszcze walczę, ale niedługo chyba dołączę do cheel roomu. Podobno oprócz tej nieszczęsnej FIFY, tak od drugiej w nocy odpalają też Mortal Kombat. A przecież nic tak nie podnosi trasowego morale jak wyrwanie przed spaniem kilku kręgosłupów.

Piąty koncert tej trasy odbędzie się w Turcji, a dokładnie w Istanbule. O tym napiszę już w kolejnym odcinku. Właśnie miałem się na ten wyjazd przepakować, bo na trzy dni zmieniamy środek lokomocji na mniejszy, i muszę wziąć inną walizkę, ale…

…jakoś nie mogę się za to przepakowanie zabrać…