17.03.25
And so, at the end of last year, I holed up somewhere far from social media. Somewhere with no algorithms positioning fear and hatred. Somewhere without the permanent overwhelming dread of a world growing more uncertain and cracking beneath our feet. And I felt so good there that suddenly, it was mid-March.
Usually, this kind of detox lasts about two months for me. Most often it’s December and January. The world outside turns black, my field of vision narrows down, my hard drive runs out of space, and my thoughts scatter, unable to stop. They are as if scribbled with a biro. Of course, I don’t give up scrolling. Sometimes, I check in. And I just look, biting my lip when I read that yet another person, fighting their own demons, is losing the fight. Because it’s all too much already. But then, there are also those who keep fighting. And they say it out loud – to help themselves, maybe to inspire others as well. Because, fundamentally, in this brave new world, which seems to be drifting further and further into darkness, writing about your fears isn’t something to be ashamed of anymore. It’s now the done thing, as long as you maintain some kind of balance and don’t exaggerate with decadence.
And so, I was doing so well without social media that at the end of January, I didn’t feel like coming back. Nor at the end of February. But then, in March, the sun came out a little, my scribbled thoughts became less intrusive, the voices in my head quieter, my breath a little deeper, and my hands a little less of lead. Then maybe it’s time? There are only two more concerts left to play this year. More recording sessions just around the corner.
In the picture, I still haven’t opened my eyes. But in real life, I’ve cracked one open and it’s alright. Yesterday, I wrote lyrics for another song. And today, I decided to awkwardly say hello. That’s some progress.
No więc zaszyłem się pod koniec roku w miejscu z dala od social mediów. W miejscu gdzie nie ma algorytmów pozycjonujących strach i nienawiść. Gdzie nie ma permanentnego przerażenia światem coraz bardziej niepewnym i coraz bardziej pod stopami pękającym. I tak mi było dobrze, że aż zrobiła się połowa marca.
Z reguły taki detoks trwa u mnie w roku około dwóch miesięcy. I najczęściej jest to grudzień i styczeń. Świat za oknem robi się czarny, pole widzenia zawęża, na twardym dysku kończy się miejsce, myśli lecą gdzieś i nie mogą się zatrzymać. Są jak porysowane długopisem. Oczywiście nie rezygnuję ze scrollowania. Czasem sprawdzam. I tylko patrzę i przygryzam wargę, gdy czytam, że oto kolejny on lub ona, zmagają się ze swoimi demonami i właśnie tę walkę przegrywają. Bo już za dużo i za bardzo. Ale są też tacy, co wciąż walczą. I mówią to na głos. Żeby i sobie pomóc i może innych zainspirować. Bo tak zasadniczo, to w tym nowym wspaniałem świecie, coraz bardziej w stronę mroku zmierzającym, wstydzić się pisania o swoich lękach wręcz nie wypada. Byleby tylko jakąś równowagę zachować i dekadencją nie przytłoczyć.
No więc tak mi bez tych socjali nienagannie było, że jeszcze pod koniec stycznia nie chciało mi się wracać. Pod koniec lutego również. W marcu wyszło jednak trochę słońca, porysowane długopisem myśli zrobiły się mniej inwazyjne, głosy w głowie cichsze, oddech jakby głębszy a ręce mniej z ołowiu. No to może już czas? Ostatnie dwa koncerty w tym roku niebawem do zagrania. Kolejne sesje nagraniowe też już za rogiem.
Na zdjęciu na razie jeszcze nie otwieram oczu. Ale w realu, to już tak na jedno oko całkiem sprawnie. Wczoraj napisałem kolejny tekst piosenki, a dzisiaj postanowiłem się nieudolnie przywitać. Jest jakiś progres.